Całkiem przyzwoity tygrysek o 307 Dywizjonie Myśliwskim Nocnym „Lwowskich Puchaczy”. Autor dokonał sumiennej kwerendy, prześledził losy większości lotników przewijających się przez jednostkę, a do tego uniknął zbyt nachalnej fabularyzacji, ograniczając ją w zasadzie do dialogów. Co ciekawe, w zasadzie starał się nie wnikać w szczegóły techniczne samolotów, a zamiast ciągu opisywanych narracyjnie walk zaprezentował spore wyimki z raportów samych lotników. I - szczerze powiedziawszy - są one najciekawszą częścią książki, napisano je bowiem z dużą swadą, humorem i takim językiem, jakiego dziś ze świecą szukać.

Niestety, w publikacji wyczuwa się bezpośrednią ingerencję wydawcy, dbającego o odpowiedni wydźwięk propagandowy opowieści. Na jego żądanie autor musiał więc usunąć z nazwy dywizjonu frazę "Lwowskich" (zostały tylko "Puchacze", aczkolwiek w jednym miejscu widać, że w oryginale Janczak używał pełnej nazwy), dorzucić kuriozalny akapit o paskudnym Sikorskim ("jako polityk nie wykazał dość konsekwencji, aby idea zbliżenia polsko-radzieckiego - wyrażona w układzie podpisanym z marszałkiem Stalinem - nabrała realnych kształtów, a przecież tylko tam, na wschodnim froncie, mogły się rozstrzygnąć losy Polski"), a także podkreślić w zakończeniu, że dywizjon musiał być po wojnie rozwiązany, bo jedyna legalna władza była wtedy już w Polsce. Wtręty te jednak są wrzucone tak nieudolnie, że wiadomo, iż nie były pomysłem samego autora...

Całkiem przyzwoity tygrysek o 307 Dywizjonie Myśliwskim Nocnym „Lwowskich Puchaczy”. Autor dokonał sumiennej kwerendy, prześledził losy większości lotników przewijających się przez jednostkę, a do tego uniknął zbyt nachalnej fabularyzacji, ograniczając ją w zasadzie do dialogów. Co ciekawe, w zasadzie starał się nie wnikać w szczegóły techniczne samolotów, a zamiast ciągu...