„Niech szum lasu nam wystarcza,
To naszego zdrowia tarcza;
Też na dalsze pokolenia,
Las nie lubi ust mielenia.”


Tadeusz Grubecki jako dziadek i Wiki jako wnuczka, to dwaj narratorzy, podmioty liryczne w wierszowanych historyjkach, które zachęcają do wędrówek na łono natury i podkreślają jej walory, nie tylko estetyczne, ale przede wszystkim zdrowotne. Fajne, dźwięczne, rymowane opowieści dla nieco młodszych, ale i trochę starszych, bo nigdy nie jest za późno na odkrywanie ciekawostek o otaczającym nas świecie. Bardzo ciekawym zabiegiem jest to, że Autor oddaje głos Wiktorii, nie ograniczając się tylko do własnych spostrzeżeń.


Książeczka w prosty i bardzo przystępny sposób, nawet do samodzielnego czytania przez dziecko, zachęca do aktywnego spędzania czasu, z przyrodą za pan brat, bo przecież ona kryje w sobie wciąż wiele tajemnic i nowinek. A poza ty, nic tak nie poprawia samopoczucia i humoru, jak dobra zabawa na świeżym powietrzu. Autor, wraz ze swoją wnuczką zabierają nas na wycieczkę do ogrodu: „W naszym ogrodzie,/ Czas radośnie płynie,/ W przyrody urodzie,/ Z cudu kwiatów słynie./ Tu odpoczywamy,/ Pośród łąk i lasów./ Świetny relaks mamy,/ Od dawnych już czasów.”, na działkę, do lasu, a nawet do szkoły. Bo przecież wszędzie można bardzo fajnie i przyjemnie spędzić czas, czy to razem z rodziną, czy z przyjaciółmi: przy ognisku, na spacerze, budując szałasy, podpatrując życie natury.

http://nietypowerecenzje.blogspot.com/2017/07/przygody-wiki-tadeusz-grubecki-przygoda.html

„Niech szum lasu nam wystarcza,
To naszego zdrowia tarcza;
Też na dalsze pokolenia,
Las nie lubi ust mielenia.”


Tadeusz Grubecki jako dziadek i Wiki jako wnuczka, to dwaj narratorzy, podmioty liryczne w wierszowanych historyjkach, które zachęcają do wędrówek na łono natury i podkreślają jej walory, nie tylko estetyczne, ale przede wszystkim zdrowotne. Fajne, dźwięczne,...