Siódmy zbiorczy tom przynosi kolejną istotną zmianę - pokoleniową, co tyczy się zarówno scenariusza jak i rysunków (ilustracyjną schedę po śmierci Jeana Tabary'ego przejął jego syn Nicolas). Warstwa rysunkowa jest tu zresztą dość bezpieczna - cieszy utrzymanie estetyki serii i zachowanie jej ducha w warstwie wizualnej. Pewnym problemem są za to nierówne scenariusze. Goscinny, rozpoczynając "Iznoguda", wyznaczył tak wysoki poziom, że później, po jego śmierci, trudno było następcom podjąć wyzwanie i w pełni zadowolić czytelników. Pomysłów scenarzystom co prawda nie brakuje, ale polotu nieraz już tak, a momentami historie te są po prostu przegadane, przekombinowane. Może gdyby nie to, do czego przyzwyczaił nas Goscinny, a później mimo wszystko całkiem nieźle kontynuował sam Jean Tabary, może gdyby nie pewne już zmęczenie schematem i przewidywalność puenty, przedstawione tu opowieści pochłanialibyśmy z większą radością i ocenialibyśmy znacznie wyżej. Wszystko to piszę jako fan serii zamierzający przygodę z nią, mimo wszystkich tych zastrzeżeń, kontynuować.

Siódmy zbiorczy tom przynosi kolejną istotną zmianę - pokoleniową, co tyczy się zarówno scenariusza jak i rysunków (ilustracyjną schedę po śmierci Jeana Tabary'ego przejął jego syn Nicolas). Warstwa rysunkowa jest tu zresztą dość bezpieczna - cieszy utrzymanie estetyki serii i zachowanie jej ducha w warstwie wizualnej. Pewnym problemem są za to nierówne scenariusze....