Wszystko zaczyna się i kończy na psie, ale to nie o nim jest ta powieść. Nie jest też o Lutku-Ludku, który pojawia się najczęściej i który daje się poznać najlepiej. A jeśli nie jest o kimś tytułowym ani kimś w centrum, to pozostaje jedna opcja — historia Wojtka Friedmanna skupia się na życiu. Na urywkach codzienności, niepozornych rozmowach, subtelnych gestach. Humorystycznym odbiciu rzeczywistości w Warszawie, jaka już odeszła, choć jest jakby na wyciągnięcie ręki. Na krótki moment, za pozwoleniem autora, stajemy się obserwatorami. Osobami z dobrym słuchem, wzrokiem i węchem, czasami nawet zmysłem dotyku. Z pomocą prostych zdań przenosimy się w inne miejsce i inny czas. I patrzymy na ludzi. Obcych, ale bliskich. Przedstawionych jedynie pobieżnie, ale wystarczająco, by w głowie powstał wyraźny obraz. W tym tkwi moc prozy autora i zakładam, że to przez wzgląd na to cieszy się ona uznaniem, ale. No właśnie. To tekst o niczym konkretnym. Niczym tak dominującym, że nie opuszcza mnie myśl, jaka pojawiła się po ostatniej kropce. A jest nią pytanie: i to tyle?

Lubię krótkie formy, lubię teksty skupione na odbiciu codzienności, lubię posługiwanie się piórem na tyle sprawnie, że ze zdań da się wyczytać więcej, niż faktycznie zostało napisane. Wszystko to natomiast jest w prozie Friedmanna. Tyle że tym razem to dla mnie za mało.

Wszystko zaczyna się i kończy na psie, ale to nie o nim jest ta powieść. Nie jest też o Lutku-Ludku, który pojawia się najczęściej i który daje się poznać najlepiej. A jeśli nie jest o kimś tytułowym ani kimś w centrum, to pozostaje jedna opcja — historia Wojtka Friedmanna skupia się na życiu. Na urywkach codzienności, niepozornych rozmowach, subtelnych gestach....