Zanim cokolwiek napiszę o samej książce, powiem wam, że tematyka dla młodszych nastolatek trafiona w punkt. Moja córka po przeczytaniu, pochłonięciu właściwie, wszystkich trzech części w dwa popołudnia stwierdziła, że to absolutny must have każdej dziewczynki - uczennicy. Oczywiście to wzbudziło moją ciekawość i teraz przyznaję jej absolutną rację. Odnalazła tam siebie i odkryła odpowiedź na wiele nurtujących małe serduszko problemów. Mamy trzytomową, ciekawie napisaną i cudownie zilustrowaną powieść graficzną, w której każdy odnajdzie siebie z czasów szkolnych; przynależność do grupy, pragnienie bycia lubianym i akceptowanym, problem wyśmiewania i dokuczania, relacje rodzinne, ciągły stres, lęk przed odrzuceniem i całe morze szalejących hormonów towarzyszących dojrzewaniu. Do tego wrażliwość i bogate życie wewnętrzne, które czasami nijak ma się do brutalnej rzeczywistości. Prawdziwy rollercoaster dojrzewającej dziewczynki, na którym wszyscy byliśmy! W tomie pierwszym poznajemy Sarę, wrażliwą, posiadająca olbrzymią wyobraźnię i ogromnie zżytą ze swoją mamą dziewczynkę, która rozpoczynając edukację poznaje Adriannę, swoją najlepszą przyjaciółkę. Oczywiście rodzina schodzi na dalszy plan i to nowa koleżanka jest najważniejsza. Kiedy jednak idą do szkoły i Adrianna staje się częścią paczki popularnej i przebojowej Aśki – Sara nagle traci pewność siebie nie wiedząc, czy ona także należy do Grupy, czy oscyluje gdzieś pomiędzy. Nietrudno odkryć, co czuje nasza bohaterka zmagając się ze szkolną codziennością, w której każdy dzień przynosi nowe sytuacje i nowe problemy; raz wszystko układa się wspaniale, by następnego poranka rozpocząć się niemalże walką o przetrwanie. Troska o przyjaźń, która niewiadomo, czy jest prawdziwa, zazdrość, plotki, złośliwości, zdarzenia, o których nie mówi się w domu i burze uczuć, których nie potrafi się zwerbalizować, jak również poniżenie, wyśmiewanie, narzucanie norm i schematów, w które trzeba wejść, jeśli chce się być tolerowanym. Ale czy na pewno? W komiksie, wśród przeróżnych opisanych sytuacji znajdziemy prawdę płynącą z wielu lat obserwacji i doświadczeń traktującą o tym, że nie jesteśmy w stanie zadowolić wszystkich, a utrata własnej tożsamości, aby przypodobać się grupie jest niepotrzebna i niesprawiedliwa względem nas samych. Trzeba zawsze być sobą i podążać za swoimi marzeniami, a ci, dla których jesteśmy ważni – będą nam towarzyszyli. Jeśli odejdą, to znaczy, że nie byli prawdziwymi przyjaciółmi. I najważniejsze przesłanie – życie toczy się nadal i ciągle pojawiają się w nim nowi ludzie. Być może ktoś zasługuje na szansę stania się kimś ważnym w naszym życiu? I być może potrzeba ćwiczeń, aby posiąść umiejętność powiedzenia rówieśnikom stanowczego „nie”.
Postać Sary jest szczególna, gdyż odwzorowana w znacznej mierze na postaci samej Autorki. Nie da się jej nie lubić, a podczas lektury budzi w nas najróżniejsze uczucia: zrozumienie, współczucie, radość, smutek, zażenowanie, a nawet wyrzuty sumienia. I mimo, że akcja toczy się w latach 70-tych i 80-tych, to jednak relacje międzyludzkie pozostają takie same. Wiele współczesnych dziewczynek po przeczytaniu przekona się, że nie są w tym całym szkolnym oszołomieniu same; że wiele osób wcześniej tez miało podobne troski i problemy. Dzięki Jaguar wydanie jest kolorowe i praktyczne. Miękka okładka z ilustracjami bohaterek, a w środku ogromnie emocjonalne i oddające klimat powieści rysunki, które można godzinami oglądać i które są inspiracją dla czytelniczek. Nie dziwi już fakt, że to bestseller New York Timesa. „Przyjaciółki” moja córka pokochała od pierwszego wejrzenia i poleca bardzo, zwłaszcza dziewczynkom 8+. Są ponadczasowe.

Zanim cokolwiek napiszę o samej książce, powiem wam, że tematyka dla młodszych nastolatek trafiona w punkt. Moja córka po przeczytaniu, pochłonięciu właściwie, wszystkich trzech części w dwa popołudnia stwierdziła, że to absolutny must have każdej dziewczynki - uczennicy. Oczywiście to wzbudziło moją ciekawość i teraz przyznaję jej absolutną rację. Odnalazła tam siebie i...