Rzadko sięgam dwukrotnie po tę samą książkę. A jednak po kilku miesiącach raz jeszcze przeczytałam powieść "Powijaki", starając się nie pominąć żadnego odnośnika, a jest ich wiele co bardzo wzbogaca książkę pod względem merytorycznym, zastanawiając się nad przesłaniem ukrytym w tytule. Konstatuję, że opisana historia życiowych zmagań bohatera, tego z czym i z kim się spotkał, nie jest niczym odkrywczym. "Każdy swój krzyż w życiu niesie" - pisze autor, ale ważne, by donieść go do końca swych dni z godnością, umieć się podnieść, nie uginać pod presją okoliczności. W "Powijakach" podobne losy odnajdzie każdy dzisiejszy sześćdziesięciolatek wyrosły w tak zwanym dobrym domu, w tradycji katolickiej, w schemacie czarno białego świata, w którym z góry rodzicielskie wychowanie zaznaczyło co dobre a co złe. Janek Dwernicki miota się, te puzzle "podarowane" w genach często nie przystają do jego układanki burzonej przez nieoczekiwane zawirowania losu, naiwnie dziwi się, że "inni są inni", że nie znajduje zrozumienia choć pilnuje się wbitych przez matkę w łeb zasad i przestróg. To mnie najbardziej irytowało, że tak długo facet dojrzewał, tak długo szukał swojego ego. I to czyni powieść niezwykle emocjonującą. Jest słaby psychicznie, niedojrzały społecznie, choć nietrzymany de facto pod kloszem. A a przy tym jest niezwykle empatyczny. Mimo że powieść zawiera sporo zabawnych elementów, jej narracja prowadzi do bardzo smutnej konstatacji: zycie to autentycznie nieuleczalna, śmiertelna choroba.

Rzadko sięgam dwukrotnie po tę samą książkę. A jednak po kilku miesiącach raz jeszcze przeczytałam powieść "Powijaki", starając się nie pominąć żadnego odnośnika, a jest ich wiele co bardzo wzbogaca książkę pod względem merytorycznym, zastanawiając się nad przesłaniem ukrytym w tytule. Konstatuję, że opisana historia życiowych zmagań bohatera, tego z czym i z kim się...