Jest to bardzo ciepła, pozytywna opowieść dla dzieci wchodzących w wiek nastoletni. Napisana prostym zrozumiałym językiem, łatwa w czytaniu, chociaż powstała ponad sto lat temu. Świat tej powieści wypełnia sympatyczna tytułowa bohaterka. Jest to bardzo naiwna jedenastolatka mocno doświadczona przez życie, której trudno nie polubić.
Wydarzenia opisane w tej książce, chociaż niezbyt możliwe do zaistnienia w realnym życiu, są ciekawe, zabawne i wzruszające.

"Pollyanna" ominęła mnie, gdy byłam dzieckiem. Gdybym przeczytała ją wtedy, odbiór, na pewno, byłby inny. Na pewno nie dostrzegłabym naiwności tej dziewczynki, licznych uproszczeń w świecie przedstawionym utworu, tego że Pollyannę wszyscy mieszkańcy miasteczka bezkrytycznie pokochali, że nie napotkała na opór i nie było nikogo, kto byłby jej obojętny, niechętny lub wrogi.
Autorka jakby celowo nie konfrontuje swojej bohaterki z rówieśnikami, którzy mogliby jej dokuczać, okazywać złośliwość, wyśmiewać. Po prostu tam, gdzie mieszka Pollyanna, nie ma dzieci w jej wieku. A na temat kontaktów z rówieśnikami w szkole nie ma w powieści ani słowa.
Istnieje podobieństwo pomiędzy Pollyanną i Anią Shirley. Uważam jednak, że autorce historii o Ani udało się w swojej powieści stworzyć dużo barwniejszy i bardziej przekonujący świat.
U Eleanor H. Porter obrazy wydają się wyblakłe, takie jak na starych fotografiach z albumu prababci lub na filmach emitowanych w telewizji w cyklu pod tytułem "W starym kinie".
Największym atutem powieści o Pollyannie jest jej przekaz, czyli filozofia pozytywnego myślenia. Wymyślona przez ojca dziewczynki "gra w radość" polega na tym, aby zamiast narzekać na rzeczywistość, poszukać sobie powodów do zadowolenia. Bo przecież faktem jest, że nasze postrzeganie rzeczywistości zależy w dużej mierze od tego jak ją interpretujemy. Czasem w galopie życia widzimy tylko codzienne problemy. A przecież wokół sporo jest małych radości, które często obojętnie mijamy.
Mamy w historii o Pollyannie,
zaprezentowaną w przystępny sposób, filozofię epikurejskiej postawy życiowej, która mówi: ciesz się życiem, czerp radość z drobiazgów, bo z nich składa się ludzkie życie - twoje życie, a ono już się nie powtórzy.
"Pollyanna" potrafi poprawić czytelnikowi nastrój, wywołać uśmiech na twarzy i przypomnieć, że warto być miłym dla ludzi, że dobro zawsze wraca. Mogłabym postawić ją na półce zatytułowanej "książkoterapia" lub "mądre bajki".

Przeczytane w ramach grudniowego wyzwania czytelniczego LC :⁠-⁠)

Jest to bardzo ciepła, pozytywna opowieść dla dzieci wchodzących w wiek nastoletni. Napisana prostym zrozumiałym językiem, łatwa w czytaniu, chociaż powstała ponad sto lat temu. Świat tej powieści wypełnia sympatyczna tytułowa bohaterka. Jest to bardzo naiwna jedenastolatka mocno doświadczona przez życie, której trudno nie polubić.
Wydarzenia opisane w tej książce, chociaż...