Panta rhei

“Płynność” oznacza gotowość na zmiany, otwartość na nowe doświadczenia. Jest to plastyczna, nieustająco zmieniająca się forma. Podąża ona wraz z czasem, dostosowując się do jego tempa. Nie jest zatem stałym punktem, lecz nieustannie zmieniającą się, niepewną rzeczywistością.
Zygmunt Bauman tym właśnie terminem określa najnowsze pokolenie “milenialsów”, oraz następujące po nim pokolenie “Z”. W książce zatytułowanej “Płynne pokolenie” wraz z Thomasem Leoncinim zastanawiają się nad formą jaką przyjmują obecnie młodzi ludzie. Pewne jest to, że różnią się oni znacząco od pokolenia swoich rodziców i dziadków. Świadomie zrzekają się życia we wspólnocie, na rzecz indywidualizmu oraz kreowania własnej tożsamości. Zależy ona od “wolnego wyboru”, a jej przejawem są estetyczne upiększania ciała - tatuaże oraz chirurgia plastyczna. Jest to masowe zjawisko, występujące obecnie wśród młodych ludzi.
Kolejną kwestią staje się agresja oraz podejście nowego pokolenia do spraw przemocy i znęcania się. Jest ono prawdziwym urzeczywistnieniem pragnienia wspólnoty. Według Baumana żebyśmy byli “my”, muszą być też “oni”. Przejawem tego są liczne prześladowania innych grup społecznych np. migrantów czy homoseksualistów. Pojawiającym się zjawiskiem jest również koncepcja widza, czyli osoby która świadomie odwraca wzrok od zła, zrzucając odpowiedzialność na resztę społeczeństwa. Przez monotoniczną powtarzalność szokujących spraw w mediach, następuje “normalizacja” pewnych zachowań, dając więcej przestrzeni dla przemocy i agresji.
Bardzo ważnym elementem dla płynnej epoki jest nowa forma przestrzeni - internetu. Skraca on czas dzielący nas od innych, lecz nie zważa na dystans i dzielącą nas odległość. Daje złudzenie demokracji oraz władzy nad ową przestrzenią. Pod kapturem anonimowości zmianie ulegają normy zachowań. Każdy dąży do chwilowej sławy, a relacje miłosne stają się szybsze i krótsze.
Rodzący się w książce dialog między Zygmuntem Baumanem a Thomasem Leoncinim, przyjmuje lekką i przyjemną formę. Nie natrafimy tu na krytykę lub opozycyjne postawy. Autorzy pomimo ogromnej różnicy wieku, płyną w tym samym kierunku, wzajemnie się dopełniając. Zdarza im się odbijać od poruszanych tematów na rzecz ciekawych przykładów i interesujących anegdot, lecz zawsze powracają do punktu wyjścia i odnoszą je do poruszanego tematu. Całość przypomina rejs, podczas którego nakreśla się rola “mistrza”. Co prawda to Leoncini dyktuje kierunek, w którym potoczy się rozmowa, lecz jest on jedynie punktem wyjścia, próbą konfrontacji do poznania opinii Baumana.
Niestety książka w żadnym stopniu nie wyczerpuje poruszonego tematu “płynnego pokolenia”. Nawet na bazie omawianych w poszczególnych rozdziałach zagadnień, ledwie dotyka występujących problemów, pozostawiając sporą przestrzeń do dyskusji. Nie sugeruje również jakichkolwiek możliwych rozwiązań, ani spekulacji dotyczących przyszłości. Jest opisem obecnej, płynnej chwili, próbą uchwycenia aktualnej formy społecznej rzeczywistości, lecz w szczególności jest pretekstem do pięknej i błyskotliwej, ostatniej rozmowy z wybitnym socjologiem i intelektualistą.

Panta rhei

“Płynność” oznacza gotowość na zmiany, otwartość na nowe doświadczenia. Jest to plastyczna, nieustająco zmieniająca się forma. Podąża ona wraz z czasem, dostosowując się do jego tempa. Nie jest zatem stałym punktem, lecz nieustannie zmieniającą się, niepewną rzeczywistością.
Zygmunt Bauman tym właśnie terminem określa najnowsze pokolenie “milenialsów”, oraz...