Recenzowanie każdego pojedynczego tomu jakiejś kolekcji, która nie jest kolekcją powieści, wiąże się z pewnymi problemami. Co nowego mogę bowiem napisać o przedstawieniu jakiegoś filozofa, które nie różni się niczym szczególnym od przedstawienia innego filozofa, już przeze mnie omawianego? Przesiąknięty schematami serii, sięgnąłem po tom dziewiąty i… Był on dla mnie prawdziwym zaskoczeniem.

Spodziewałem się ujrzeć życiorys Pitagorasa, omówienie jego szkoły, poglądów filozofa a następnie krytyki. Zamiast tego, przez praktycznie równą połowę książki, autor przedstawia nam innych filozofów! Tales, Anaksymenes i Anaksymander! Choć wiem, że ramy czasowe, propozycje reszty filozofów i historia myśli jest ważna, to poświęcanie temu połowy książki zdaje mi się dziwnym zabiegiem. Moim zdaniem jest to zabieg dobry, jeśli wydawcy nie planują już więcej sięgać po „Dzieciństwo filozofii”, a skupić się na filozofach późniejszych. Jaki jest wobec tego cel nazywania tomu imieniem Pitagorasa, skoro przez niemalże cały tekst odnosiłem wrażenie, że nie gra on tutaj głównych skrzypiec? Co najwyżej jedne z głównych?

Myślę, że autor postanowił przedstawić zbyt wiele koncepcji w jednej książce. Starając się pokazać jak najwięcej, nie skupił się na tym, co miało brać górę nad resztą i tworzyć trzon całego tomu. Jest to dosyć duży minus. Dodatkowo, w tekście pojawiło się kilka błędów. Z czystym sercem mogę przyznać książce osiem na dziesięć gwiazdek.

Recenzowanie każdego pojedynczego tomu jakiejś kolekcji, która nie jest kolekcją powieści, wiąże się z pewnymi problemami. Co nowego mogę bowiem napisać o przedstawieniu jakiegoś filozofa, które nie różni się niczym szczególnym od przedstawienia innego filozofa, już przeze mnie omawianego? Przesiąknięty schematami serii, sięgnąłem po tom dziewiąty i… Był on dla mnie...