Kurs filozofii w sześć godzin i kwadrans

Nie tyle kurs, a zbiór notatek przemyśleń o filozofii.
Gombrowicz luźno pisze o różnych filozofach.
Nie mamy zbyt szczegółowych analiz poglądów filozofów, szczerze powiedziawszy niewiele jest tu treści która mogła by uzasadniać stosunkowo wysoką cenę.
Jedyne co broni tekst to bardzo przyjemny język Gombrowicza.
Filozofii się z tego człowiek nie nauczy, ale jest to swego rodzaju guilty pleasure. Można przeczytać w wolnej chwili, wypożyczone. Nie polecam natomiast kupować, chyba że na przecenie.

Nie tyle kurs, a zbiór notatek przemyśleń o filozofii.
Gombrowicz luźno pisze o różnych filozofach.
Nie mamy zbyt szczegółowych analiz poglądów filozofów, szczerze powiedziawszy niewiele jest tu treści która mogła by uzasadniać stosunkowo wysoką cenę.
Jedyne co broni tekst to bardzo przyjemny język Gombrowicza.
Filozofii się z tego człowiek nie nauczy, ale jest to swego...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Każdy student filozofii powinien mieć lepsze notatki - i to nie z wykładów, tylko z własnych przemyśleń.

Każdy student filozofii powinien mieć lepsze notatki - i to nie z wykładów, tylko z własnych przemyśleń.

Pokaż mimo to

Skrypty wykładów, niestety dziurawe i niedomknięte.

Skrypty wykładów, niestety dziurawe i niedomknięte.

Pokaż mimo to

Nic wielkiego, ale Sartre'a dobrze masakruje. No i podobnie jak Bernhard, cenił Schopenhauera, miło wiedzieć.

Nic wielkiego, ale Sartre'a dobrze masakruje. No i podobnie jak Bernhard, cenił Schopenhauera, miło wiedzieć.

Pokaż mimo to

Ciekawa jako szczątkowy rys filozofii, coś co łatwo przeczytać i zaciekawić się. Całkiem jasno wyraził poglądy filozofów, ale pewnie są z pewną naleciałością i przez to nie do końca obiektywne.

Ciekawa jako szczątkowy rys filozofii, coś co łatwo przeczytać i zaciekawić się. Całkiem jasno wyraził poglądy filozofów, ale pewnie są z pewną naleciałością i przez to nie do końca obiektywne.

Pokaż mimo to

https://kreatywnewizje.wordpress.com/2019/09/03/osobiste-seminarium-kurs-filozofii-w-szesc-godzin-i-kwadrans-witolda-gombrowicza/

Czasami trafia się na książkę niepozorną. Pozycję krótką i przez niejedną osobę negatywnie ocenianą. Kiedy jednak zagłębiamy się w nią, przewracamy kolejne kartki, to zaczynamy odkrywać sens, który innym umknął. Pobocznymi ścieżkami docieramy do jej sedna, wgłębiamy się w jej materię. Do tego typu książek należy Kurs filozofii w sześć godzin i kwadrans Witolda Gombrowicza. Pozycję tą jednak nie powinniśmy nawet nazywać pełnowartościową książką a szkicem czy notatkami, które mimo swojego chaosu nadal pozostają wartościowe. Książka ewenement, będąca wstępem i zachętą do filozofii, cesarzowej wszystkich nauk oraz tego, co nauka wyklucza.

Innym ewenementem jest fakt, że pozycja ta, wydana przecież dwa razy, z czego drugi raz w roku 2018, praktycznie nie istnieje w sferze publicznej. O ile można trafić na artykuły ją przywołujące, nawiązujące do niej, to już recenzje są praktycznie nieobecne. W ciągu moich poszukiwań znalazłem zaledwie jedną (!) autorstwa Agnieszki Bednarek, z którą choć nie w pełni się zgadzam, to i tak jest warta uwagi i zachęcam do jej przeczytania. Oprócz tego jest kilka opinii na portalu LubimyCzytać.pl, gdzie jednak nikt nie próbował wchodzić w materię książki, nikt nie próbował jej rozszyfrować. Nikt nie próbował zrozumieć ani o czym jest, ani co pożytecznego możemy z niej wyciągnąć.

Nie winno się krytykować książki bez posiadania wiedzy na temat okoliczności jej powstania! Takie słowa mogłyby paść z ust Witolda Gombrowicza. Ta kardynalna zasada, nieoddzielność, której hołdował autor znajduje miejsce i tu. Jeśli chcemy zrozumieć, o co w tej książce chodzi, to musimy poznać okoliczności jej powstania. Na niedługo przed swoją śmiercią Gombrowicz zorganizował dla swojej żony, Rity Gombrowicz, i przyjaciela, Dominique’a de Roux prywatne seminarium, gdzie w ciągu kilku krótkich wykładów wyłożył filozofię nowożytną, a na marginesach umieścił własne odczucia. Czasami kąśliwe, czasami zabawne, czasami obrazoburcze. Zawsze interesujące. Wykłady nigdy nie zostały ukończone, pisarz rozpoczął swój wywód od Kartezjusza a skończył na Lévi-Straussie. Notatki spisane przez jego uczniów zostały przekształcone w Kurs filozofii w sześć godzin i kwadrans.

Pozycja nie jest dla każdego. Kto oczekuje intensywnego dyskursu akademickiego, srogo się zawiedzie. Kto jednak zaczynając książkę liczy na dokładniejsze poznanie jednego z najwybitniejszych pisarzy naszego kraju, ten lekturę skończy zadowolony. Jest to kurs i przyjacielskie zeznanie, quasi-filozoficzna spowiedź.

Wykłady można prowadzić w sposób dwojaki. Pracownicy akademiccy robią to w oderwaniu od swojej osoby, nie uzewnętrzniają się. Nie mają takiej potrzeby. Nawet jeśli wykład prowadzą rzeczową, interesująco, życzliwie, to nie sposób poczuć od nich sztuczności, wyobcowania. Kiedy jednak prowadzimy wykład kameralny (w tym przypadku nie potrzebujemy być akademikiem), z kimś kogo znamy wyzbywamy się sztuczności. Wykład nabiera werwy, osobistego wyznania, w jego treść wplatamy poglądy. I do takiego wykładu zaprasza nas Gombrowicz. Kiedy mówi o kolejnych filozofach: Kancie, Schopenhauerze, Heglu, Marksie i tak dalej, to wyraża opinię o nich oraz ich poglądach. Dowiemy się czemu jednych lubi a innych nie. Dodajmy do tego pourywaną narrację, nieprecyzyjną, pełną wtrąceń i odstępstw, a wykład zaczyna przypominać zwykłą intelektualną rozmowę, a nie filozoficzne seminarium.

Wykładnia filozoficzna Witolda Gombrowicza, którą kultywował w ciągu swojego życia stroniła od regułek i teorii. W myśleniu, w życiu autentycznym znajdował więcej posłuchu aniżeli w teorii i dopasowywaniu się do akademickiego dyskursu. Omawiana tu pozycja hołduje temu sposobowi myślenia. Autor wraz z nurtem rzeki płynie w kierunku egzystencjalizmu i jego rozumienia w myśl poglądu o życiu człowieczym. Jak wspomniał tłumacz wykładów (pierwotnie były one w języku francuskim), Ireneusz Kania, jest to doskonały wstęp do filozofii. Dotyka on jej sedna, upraszczając, nie zagłębiając się w szczegóły, przedstawiając jednak taką jej wizję, że czytelnik nie obeznany z filozofią będzie widział kierunki, w których może pójść w przypadku badań odnóg tej pięknej nauki. Jeśli do tej pory nie miałeś kontaktu z filozofią, masz o niej jedynie mgliste pojęcie, to ta książka jest stworzona dla ciebie!

Mimo niezaprzeczalnej wartości Kursu filozofii w sześć godzin i kwadrans argument o skoku na kasę wydaje się być słuszny. Dlatego też, to czy książkę warto zakupić czy zaledwie wypożyczyć zależy od osobistego osądu. Ja polecam sobie ją pierwsze wypożyczyć, zobaczyć czy chcecie ją trzymać w domu, i dopiero wtedy zadecydować.

https://kreatywnewizje.wordpress.com/2019/09/03/osobiste-seminarium-kurs-filozofii-w-szesc-godzin-i-kwadrans-witolda-gombrowicza/

Czasami trafia się na książkę niepozorną. Pozycję krótką i przez niejedną osobę negatywnie ocenianą. Kiedy jednak zagłębiamy się w nią, przewracamy kolejne kartki, to zaczynamy odkrywać sens, który innym umknął. Pobocznymi ścieżkami docieramy do...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Z całą moją wielką sympatią i słabością do Gombrowicza, ta lektura była dla mnie jednak stratą czasu. Być może za dużo oczekiwałem i za słabo znałem okoliczności powstania tych wykładów. Sam nie wiem.

Z całą moją wielką sympatią i słabością do Gombrowicza, ta lektura była dla mnie jednak stratą czasu. Być może za dużo oczekiwałem i za słabo znałem okoliczności powstania tych wykładów. Sam nie wiem.

Pokaż mimo to

Han Solo przebył drogę na Kessel w 12 parseków, a ja na jego podobieństwo przeczytałam powyższe notatki w czasie krótszym niż przewidywał tytuł. W istocie jest to czytanie zeszytu z zapisem z prywatnych wykładów Gombrowicza. W skrócie, ale to nie znaczy, że pobłażliwie, wytłumaczy nam egzystencjalizm oraz marksizm. Kawałek dalej ślad się urywa, ale jeśli zabraknie komuś kiedyś notatek powtórzeniowych, to może sięgnąć i skorzystać. Najważniejsze aspekty filozofii nowożytnej zanotowali uczniowie Gombrowicza.

Han Solo przebył drogę na Kessel w 12 parseków, a ja na jego podobieństwo przeczytałam powyższe notatki w czasie krótszym niż przewidywał tytuł. W istocie jest to czytanie zeszytu z zapisem z prywatnych wykładów Gombrowicza. W skrócie, ale to nie znaczy, że pobłażliwie, wytłumaczy nam egzystencjalizm oraz marksizm. Kawałek dalej ślad się urywa, ale jeśli zabraknie komuś...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

To nie książka, to dobre notatki.

To nie książka, to dobre notatki.

Pokaż mimo to

Gombrowicz spieszył się, by zostawić po sobie jak najwięcej myśli swoich, przekonań, poglądów, których był świadom, że są warte przechowania w czasie.
Choć i tak uważam, że mógł napisać więcej, dłużej żyć, dłużej dzielić się swoimi przemyśleniami. Jak na długość życia nie miał wpływu , tak na ilość napisanych tekstów miał, nawet jeśli jakość stuprocentowo przebija znaczenie ilości, to skłonna jestem wierzyć, że Witold Gombrowicz mógł pozostawić więcej.
Choć książka jest krótka, nacieszyłam się nią. Konkretnie napisana, streszczająca nurty kilku filozofów, którym Gombrowicz wytyka wady i zalety, z czym się zgadza, z czym nie.
Sama w sobie jest źródłem treściwej wiedzy i jako źródło zachęca do sięgnięcia po wymienione w niej dzieła filozofów, by rozwinąć i swoje poglądy.

Gombrowicz spieszył się, by zostawić po sobie jak najwięcej myśli swoich, przekonań, poglądów, których był świadom, że są warte przechowania w czasie.
Choć i tak uważam, że mógł napisać więcej, dłużej żyć, dłużej dzielić się swoimi przemyśleniami. Jak na długość życia nie miał wpływu , tak na ilość napisanych tekstów miał, nawet jeśli jakość stuprocentowo przebija znaczenie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to