Do niedawna znałam Paris Hilton tylko z gazet i internetu. Wiedziałam o niej tyle co nic, a swoje sobie dopowiedziałam. Miałam ją za prostą i niezbyt inteligentną „blondynkę”. Ta książka pokazała mi jak bardzo się myliłam.

Nie da się zaprzeczyć temu, że Paris urodziła się pod szczęśliwą gwiazdą. Już samo to, że wychowywała się wśród bogaczy sprawiło, że nie musiała w życiu martwić się o pieniądze. Spokojnie mogła próbować nowych metod na zarabianie i znaleźć taką, która ją uszczęśliwia. Jednak pieniądze to nie wszystko, a problemy w innych sferach życia ludzi bogatych nie omijają.

Paris szczerze przyznaje, że jako nastolatka była trudna i nieznośna. Przynajmniej tak o niej mówiono. Dopiero po latach dowiedziała się, że ma ADHD. Wcześniej nie radziła sobie z nauką, a jej ulubionym zajęciem było chodzenie na nocne imprezy. Rodzice bardzo chcieli pomóc córce i z troski o nią, załatwili jej miejsce w prywatnym ośrodku dla trudnej młodzieży, gdzie Paris przebywała 2 lata. Placówka, która obiecywała pomoc i wsparcie Paris i wielu innym osobom, zgotowała im traumę na długie lata.

Wiele razy zastanawiałam się dlaczego Paris nie poszła na psychoterapię, żeby przepracować to, co ją spotkało i uwolnić się od PTSD i traumatycznych wspomnień. Łatwo powiedzieć… Paris została skrzywdzona przez terapeutów. To przez nich miała problemy ze zdrowiem psychicznym. Zdziwiłabym się gdyby potrafiła ponownie zaufać i otworzyć się na terapii. Na szczęście psychoterapia to nie jedyna droga ku wyzdrowieniu. Paris znalazła inny, tak samo dobry sposób. Przekuła swoją traumę w siłę. Postanowiła pomagać trudnej młodzieży i zrobić wszystko, żeby takie ośrodki jak ten, w którym przebywała, przestały istnieć.

Czytając autobiografię możemy dowiedzieć się wiele o tym jak żyją celebryci. Paris wiele razy wspomina o paparazzich i ich ciągłej obecności przy niej. Z książki wyłania się większy problem całej rodziny. Przez to, że rodzina Hiltonów jest sławna i bogata, wszyscy muszą się pilnować. Paris nieraz robiła coś wbrew sobie bo nie chciała wpłynąć źle na markę Hilton. Z tego też powodu przez wiele lat ukrywała fakt o przebywaniu w ośrodku. Tak naprawdę nie miała bliskich osób bo jak się do kogoś zbliżyć kiedy się go okłamuje? Potrzebowała mnóstwo odwagi i determinacji, żeby przyznać, że była w takim miejscu, a także, że doświadczyła przemocy fizycznej, psychicznej i seksualnej.

Paris opisuje czytelnikowi swoją drogę przez popularność. Początkowo bardzo przejmowała się opinią innych osób, ale z drugiej strony marzyła o tym, żeby znał ją cały świat. Jedno z drugim trochę się kłóci… Niestety nie raz i nie dwa światło dzienne ujrzały najbardziej ukrywane i wstydliwe tajemnice celebrytki. Przez te wszystkie lata zaszła w niej wewnętrzna przemiana, która z pewnością ułatwiła jej życie.

Uważam tę książkę za niezwykle ciekawą. Jedyne do czego mogłabym się przyczepić to to, że czasem Paris miesza wątki, zaczyna opowiadać o czymś nie wiadomo dlaczego, ale mówi, tak to już jest z ADHD.

Do niedawna znałam Paris Hilton tylko z gazet i internetu. Wiedziałam o niej tyle co nic, a swoje sobie dopowiedziałam. Miałam ją za prostą i niezbyt inteligentną „blondynkę”. Ta książka pokazała mi jak bardzo się myliłam.

Nie da się zaprzeczyć temu, że Paris urodziła się pod szczęśliwą gwiazdą. Już samo to, że wychowywała się wśród bogaczy sprawiło, że nie musiała w życiu...