Gertrude Bell była kobietą, o której powinno się pamiętać. Odważna, bezkompromisowa, ambitna, wyprzedzająca swoją epokę, podróżniczka, archeolog, fotografka, pisarka, szpieg. Jej życie, choć prywatne naznaczone zostało stratą i cierpieniem, to to naukowe, zawodowe kwitło i stało się wzorem do naśladowania.
„Opowieści królowej pustyni” to jej dziennik, pamiętnik, który odsłania przed czytelnikiem losy kobiety silnej, niezwykle inteligentnej i upartej. W tej książce nie znajdziecie sentymentalnych bzdur, za to znajdziecie żywy świat, świat pełen barw, zacnych i podłych ludzi, usłyszycie o miejscach egzotycznych i o ziemi, której już nie ma, która bezpowrotnie minęła i za którą można uronić łzę.
Gertrude Bell pisze w sposób romantyczny, ale nie ckliwy. W jej tekstach czuć ogromną miłość do otaczających ją krajobrazów, ruin, zamków, kościołów i oczywiście ludzi. Jest w tym jej pisaniu zachwyt nad tym, co małe i nad tym, co wielkie. Razem z autorką stąpamy po ziemi spalonej słońcem, by po chwili przenieść się na błotnistą, tonącą w deszczu drogę, która sprawia ogromne problemy podróżującym.
Trudno w słowach wyrazić zazdrość – tak, dobrze czytacie: ZAZDROŚĆ – która rodzi się w sercu, ta wielka tęsknota za przygodą i pragnienie zmiany swego życia na lepsze. Gertrude wycisnęła z niego (z życia) wszystkie soki, wytarmosiła je za uszy, wypieściła do granic możliwości, utkała zgrabną pajęczynę wzruszeń i nie poddała się. Nie zraziła się prywatnymi, miłosnymi niepowodzeniami i wynikającym z nich cierpieniem. Zawsze trzymała głowę wysoko, miała swoją godność i znała swoją wartość. Nikt jej nie zniszczył, ona wygrała.
Sama książka „Opowieści królowej pustyni” została pięknie wydana. Znajdziecie tu wiele fotografii, których lwią część stanowią prywatne archiwa Gertrude. Jak już pisałam, jest w tym romantyzm, taki rozsądny, mądry, ale i głęboki, prawdziwy, wzruszający. Te opowieści dają wiele, bo dają wiedzę, szczegółową, niezbędną jeśli chcecie zrozumieć historię Syrii.
To jak? Dacie się porwać w podróż z jedną z najlepszych? Wjedziecie z Gertrude do Aleppo, ujrzycie Obrazki perskie, poznacie syryjskich chrześcijan, spotkacie Beduinów, zamienicie słowo z Druzem? Ja zachęcam, mocno zapraszam do tej przygody.
Przypomnę również o innej, wspaniałej książce, której recenzję znajdziecie na moim blogu, a mianowicie biografię (wyśmienitą) Gertrude Bell „Córka Pustyni” autorstwa Georginy Howell – oto link:

https://portretyswiata.blogspot.com/2019/08/recenzjepi-corka-pustyni-niezwyke-zycie.html

Polecam również film „Królowa Pustyni, ale w mniejszym stopniu. Film ów ma dwa wielkie minusy. Pierwszy, to Nicole Kidman, którą lubię, ale która zupełnie nie pasowała do roli Gertrude. Drugi to zakłamanie życia prywatnego panny Bell (nie do wybaczenia). Jednak fani tej wyjątkowej kobiety i tak powinni zerknąć.


8/10

Gertrude Bell była kobietą, o której powinno się pamiętać. Odważna, bezkompromisowa, ambitna, wyprzedzająca swoją epokę, podróżniczka, archeolog, fotografka, pisarka, szpieg. Jej życie, choć prywatne naznaczone zostało stratą i cierpieniem, to to naukowe, zawodowe kwitło i stało się wzorem do naśladowania.
„Opowieści królowej pustyni” to jej dziennik, pamiętnik, który...