Napisane nieźle, tak na 6, ale dodaje gwiazdkę za osobowość pani Bell. Warto się zapoznać z jej postacią. A książka - piękna Syria i Persja. Dobrze wejść w twe świat, bardzo mnie zainteresował, ale sama książka nie porywająca, ma dobre fragmenty, jednak brakowało werwy, co by zapadało w pamięć lub poruszało serce.

Napisane nieźle, tak na 6, ale dodaje gwiazdkę za osobowość pani Bell. Warto się zapoznać z jej postacią. A książka - piękna Syria i Persja. Dobrze wejść w twe świat, bardzo mnie zainteresował, ale sama książka nie porywająca, ma dobre fragmenty, jednak brakowało werwy, co by zapadało w pamięć lub poruszało serce.

Zaskakująca (negatywnie) pozycja... To chyba powtarzalne odczucie po lekturze. Nie ma w tej pozycji opowieści o fascynujących przeżyciach królowej pustyni (w ogóle o kluczowych momentach jej pobytu na Bliskim Wschodzie). To nie jest więc opis pasjonującej przygody po Bliskim Wschodzie, dokonywanych odkryć, sytuacji politycznej czy mierzenia się przez kobietę z trudami podróży. Przedstawione są fragmenty jej "pamiętnika" - nierówne, bardzo luźno dobrane momenty, gdy już była zadomowiona na Bliskim Wschodzie i miała "swoją renomę" - więc wszyscy byli dla niej "mili i usłużni", a autorka mogła sobie podróżować do ciekawszych miejsc od Teheranu (trochę północnego Iranu),przez Arabię (ale nie Petrę),po Syrię (ale bez Palmiry, bo tam była wcześniej). Niewiele tu o odkryciach najstarszych cywilizacji, które działy się w tym czasie, więcej o post-aleksandryjskich zdarzeniach, około-osmańskich waśniach (ale tak bardzo ogólnie). Końcówka z Syrii trochę jakby ciekawsza, z lepiej opisanymi miejscami i wrażeniami z tych odwiedzin. Bardzo tu dużo nazwisk napotykanych ludzi (z niewielkim wspomnieniem kim oni właściwie są),co potęguje taki ogólny chaos tego fragmentarycznie przedstawionego pamiętnika. Nie ma mapy tej podróży... (pozostaje wiedza lub Internet). Na plus - kilka przemyśleń o Persach, Arabach, ich podejściu do życia i bardziej głębokich tez (których jednak ewidentnie było dziwnie mało, pojawiały się nagle i zanikały niezwłocznie).

Zaskakująca (negatywnie) pozycja... To chyba powtarzalne odczucie po lekturze. Nie ma w tej pozycji opowieści o fascynujących przeżyciach królowej pustyni (w ogóle o kluczowych momentach jej pobytu na Bliskim Wschodzie). To nie jest więc opis pasjonującej przygody po Bliskim Wschodzie, dokonywanych odkryć, sytuacji politycznej czy mierzenia się przez kobietę z trudami...

Gertrude Bell była kobietą, o której powinno się pamiętać. Odważna, bezkompromisowa, ambitna, wyprzedzająca swoją epokę, podróżniczka, archeolog, fotografka, pisarka, szpieg. Jej życie, choć prywatne naznaczone zostało stratą i cierpieniem, to to naukowe, zawodowe kwitło i stało się wzorem do naśladowania.
„Opowieści królowej pustyni” to jej dziennik, pamiętnik, który odsłania przed czytelnikiem losy kobiety silnej, niezwykle inteligentnej i upartej. W tej książce nie znajdziecie sentymentalnych bzdur, za to znajdziecie żywy świat, świat pełen barw, zacnych i podłych ludzi, usłyszycie o miejscach egzotycznych i o ziemi, której już nie ma, która bezpowrotnie minęła i za którą można uronić łzę.
Gertrude Bell pisze w sposób romantyczny, ale nie ckliwy. W jej tekstach czuć ogromną miłość do otaczających ją krajobrazów, ruin, zamków, kościołów i oczywiście ludzi. Jest w tym jej pisaniu zachwyt nad tym, co małe i nad tym, co wielkie. Razem z autorką stąpamy po ziemi spalonej słońcem, by po chwili przenieść się na błotnistą, tonącą w deszczu drogę, która sprawia ogromne problemy podróżującym.
Trudno w słowach wyrazić zazdrość – tak, dobrze czytacie: ZAZDROŚĆ – która rodzi się w sercu, ta wielka tęsknota za przygodą i pragnienie zmiany swego życia na lepsze. Gertrude wycisnęła z niego (z życia) wszystkie soki, wytarmosiła je za uszy, wypieściła do granic możliwości, utkała zgrabną pajęczynę wzruszeń i nie poddała się. Nie zraziła się prywatnymi, miłosnymi niepowodzeniami i wynikającym z nich cierpieniem. Zawsze trzymała głowę wysoko, miała swoją godność i znała swoją wartość. Nikt jej nie zniszczył, ona wygrała.
Sama książka „Opowieści królowej pustyni” została pięknie wydana. Znajdziecie tu wiele fotografii, których lwią część stanowią prywatne archiwa Gertrude. Jak już pisałam, jest w tym romantyzm, taki rozsądny, mądry, ale i głęboki, prawdziwy, wzruszający. Te opowieści dają wiele, bo dają wiedzę, szczegółową, niezbędną jeśli chcecie zrozumieć historię Syrii.
To jak? Dacie się porwać w podróż z jedną z najlepszych? Wjedziecie z Gertrude do Aleppo, ujrzycie Obrazki perskie, poznacie syryjskich chrześcijan, spotkacie Beduinów, zamienicie słowo z Druzem? Ja zachęcam, mocno zapraszam do tej przygody.
Przypomnę również o innej, wspaniałej książce, której recenzję znajdziecie na moim blogu, a mianowicie biografię (wyśmienitą) Gertrude Bell „Córka Pustyni” autorstwa Georginy Howell – oto link:

https://portretyswiata.blogspot.com/2019/08/recenzjepi-corka-pustyni-niezwyke-zycie.html

Polecam również film „Królowa Pustyni, ale w mniejszym stopniu. Film ów ma dwa wielkie minusy. Pierwszy, to Nicole Kidman, którą lubię, ale która zupełnie nie pasowała do roli Gertrude. Drugi to zakłamanie życia prywatnego panny Bell (nie do wybaczenia). Jednak fani tej wyjątkowej kobiety i tak powinni zerknąć.


8/10

Gertrude Bell była kobietą, o której powinno się pamiętać. Odważna, bezkompromisowa, ambitna, wyprzedzająca swoją epokę, podróżniczka, archeolog, fotografka, pisarka, szpieg. Jej życie, choć prywatne naznaczone zostało stratą i cierpieniem, to to naukowe, zawodowe kwitło i stało się wzorem do naśladowania.
„Opowieści królowej pustyni” to jej dziennik, pamiętnik, który...

Nie ukrywam, że jako nastolatka z zapartym tchem śledziłam serial ,,Przygody młodego Indiany Jonesa". Do dziś pamiętam szczególnie te, których akcja rozgrywała się na Bliskim Wschodzie. W pamięć zapadły mi niezwykły klimat niczym z baśni Tysiąca i Jednej Nocy oraz zapierające dech w piersiach przygody. Dlatego gdy na półce zobaczyłam ,,Opowieści królowej pustyni" wiedziałam, że jest to książka wobec, której nie mogę przejść obojętnie.

Sama autorka była postacią nietuzinkową. Już na początku XX wieku odważnie i z determinacją weszła w przestrzenie zarezerwowane dla mężczyzn. Jej życie było barwne, tajemnicze i nasycone przygodami a relacja z podróży, którą czytałam jest zaledwie znikomym odbiciem tego co naprawdę widziała i przeżyła. Reportaż skupia się właściwie na dwóch wędrówkach: przez Iran i Syrię. Nie ma tutaj jednak mrożących krew w żyłach historii ale jest ciekawy obraz świata, który niestety już w większości zniknął. Świata tajemniczego, przesyconego niesamowitością, otwartego na przybyszów z zewnątrz ale i dumnego oraz bardzo bogatego pod względem kulturalnym. Świata gdzie wspólnie egzystują przeszłość i teraźniejszość.

Bardzo interesujące jest także spojrzenie na podróż i wędrówkę samą w sobie. Teraz gdy podróżowanie stało się łatwe oraz dostępne dla każdego, ciekawie patrzy się na wszystko oczami kogoś kto wiedział, że należy do nielicznych i próbuje przybliżyć to co widzi i przeżywa innym. I mimo, że wiele się zmieniło. Jedno pozostaje niezmienne: Gertrude Bell tak jak wielu innych podróżników podkreśla, że najważniejsze jest spotkanie innego człowieka - nie ważne czy na chwilę czy na dłużej. To właśnie spotkania są wyróżnikami i determinują, określają prawdziwego podróżnika.

Bardzo przyjemnie spędziłam czas z ,,Opowieściami Królowej Pustyni". Mocno oddziałuje klimat retro, a jeśli ktoś, tak jak ja, lubi coś takiego, to na pewno się tutaj odnajdzie.

Nie ukrywam, że jako nastolatka z zapartym tchem śledziłam serial ,,Przygody młodego Indiany Jonesa". Do dziś pamiętam szczególnie te, których akcja rozgrywała się na Bliskim Wschodzie. W pamięć zapadły mi niezwykły klimat niczym z baśni Tysiąca i Jednej Nocy oraz zapierające dech w piersiach przygody. Dlatego gdy na półce zobaczyłam ,,Opowieści królowej pustyni"...

Duże rozczarowanie. Spodziewałam się intrygującej lektury a tymczasem napotkałam mocno chaotyczne i pobieżne opowieści z podróży na Bliski Wschód z początku XX wieku.

Duże rozczarowanie. Spodziewałam się intrygującej lektury a tymczasem napotkałam mocno chaotyczne i pobieżne opowieści z podróży na Bliski Wschód z początku XX wieku.

Myślę, że spodziewałam się czegoś lepszego. Opis z tyłu okładki:"[Gertrude Bell] pracowała dla angielskiego wywiadu w czasie I wojny światowej i była doradczynią króla Iraku. Założyła Muzeum Irackie i otrzymała Order Imperium Brytyjskiego za osiągnięcia w dyplomacji". I...
w książce nie ma o tym ani słowa!
Jest to opis przeżyć podróżniczki, jednak bardzo szczegółowo pomija ona wszelkie polityczne wzmianki. W książce znajdują się jedynie opisy ludzi, bardzo dużo opisów zabytków i po prostu relacja z jej podróży. Dla mnie książka jest po prostu nudna i zbyt poprawna politycznie. Mam nadzieję, że Ci, którzy chociaż trochę interesują się tamtą kulturą znajdą coś ciekawego w jej komentarzach na temat różnych miejsc i ludzi. Dla mnie wiele rzeczy było niezrozumiałych, a to co najbardziej by mnie zainteresowało, zostało zupełnie pominięte.

Myślę, że spodziewałam się czegoś lepszego. Opis z tyłu okładki:"[Gertrude Bell] pracowała dla angielskiego wywiadu w czasie I wojny światowej i była doradczynią króla Iraku. Założyła Muzeum Irackie i otrzymała Order Imperium Brytyjskiego za osiągnięcia w dyplomacji". I...
w książce nie ma o tym ani słowa!
Jest to opis przeżyć podróżniczki, jednak bardzo szczegółowo pomija...

http://zwiedzamwszechswiat.blogspot.com/2016/01/opowiesci-krolowej-pustyni.html

http://zwiedzamwszechswiat.blogspot.com/2016/01/opowiesci-krolowej-pustyni.html

https://historia.org.pl/2016/01/29/opowiesci-krolowej-pustyni-g-bell-recenzja/

https://historia.org.pl/2016/01/29/opowiesci-krolowej-pustyni-g-bell-recenzja/