Ciężko mi zdecydować co czuję po lekturze tej pozycji. Wbrew temu czego się spodziewałam, okazała się to książka "lekka", nawet bardzo. Można ją przeczytać w dzień, może dwa ( mi oczywiście to zajęło, dłużej; prezent na święta, więc nie było nawet kiedy usiąść). "Oko czerwonego cara" mi się podobała, z pewnością sięgnę po następne części. Gryzie tylko mnóstwo niedociągnięć, jeśli czepiać się reali, a z pewnością większość czepiać się będzie (z resztą, powinna). Osobiście nie przepadam za tym okresem, więc mi te niedociągnięcia nie przeszkadzały, choć zauważałam je od początku. (Tak jakby Eastland czytał tylko o rodzinie cara i jakieś napomknienia na temat wydarzeń, a całą resztę zwyczajnie zignorował?)
Nie mogę tylko pojąć tego zachwytu (który sugeruje autor i sami bohaterowie) wszystkich tym inspektorem Pekkalą, w gruncie rzeczy nie był w tej części jakiś zachwycający czy spektakularny. Może, gdyby jeszcze więcej było o jego przeszłości... albo za dużo Sherlocka się naczytałam, haha. Niemniej jednak bardzo mi się podobała część retrospektywna z życia inspektora.
Myślę, że autor mógł jednak trochę więcej opisać tego "powrotu" bohatera do "codziennego" życia. Wtedy z pewnością dałoby się zauważyć przez co musiał przejść inspektor związku ze swą lojalnością i decyzjami.
Zakończenie mnie trochę zawiodło, miałam taki wielki znak zapytania i nie dowierzałam temu co przeczytałam w ostatnim rozdziale. Zupełnie nie mogę połapać motywacji takiej decyzji, ale trudno, może dzięki temu w kolejnej części będzie działo się coś równie ciekawego.
Zapowiedź zwodzi. Znaczy się, jak to przeczytałam, to myślałam, że będzie właśnie o tej stalinowskiej Rosji, ale tam są właściwie wzmianki o tym (nawet jeśli akcja cały czas dzieje się w tym kraju, to równie dobrze mogłaby rozgrywać się gdziekolwiek, gdyby tylko tajemnica do odkrycia była inna).
A, i adnotacje na końcu zniszczyły mi moje dziecięce wierzenia. Co prawda, nie było dla mnie to nowością, ale wolałam żyć w swoim małoletnim przekonaniu, kurczę. Moja ukochana postać z bajki...
I tak przeczytam następną część.

Ciężko mi zdecydować co czuję po lekturze tej pozycji. Wbrew temu czego się spodziewałam, okazała się to książka "lekka", nawet bardzo. Można ją przeczytać w dzień, może dwa ( mi oczywiście to zajęło, dłużej; prezent na święta, więc nie było nawet kiedy usiąść). "Oko czerwonego cara" mi się podobała, z pewnością sięgnę po następne części. Gryzie tylko mnóstwo niedociągnięć,...