Mam książkę, i muszę przyznać, że jest dość mocno zaczytana :) nie oznacza to jednak, że jestem jej całkowicie bezkrytyczną fanką. Laura Laurenzi ma dość porywający, przyjemny styl pisania, cóż z tego jednak, skoro znaczna część historii przedstawiona jest w sposób rażąco subiektywny. Nie ma tutaj mowy o jakimkolwiek zrównoważeniu, są natomiast bardzo widoczne preferencje autorki. Momentami jej opinie są nawet zupełnie jadowite. Postacie, które sobie upodobała przedstawione są w całkiem jasnych barwach, te mniej ulubione - są przekreślane. Przykładowo, Yoko Ono - jest szorstka, autorka niezbyt ją lubi i łatwo można to wyczuć. Zbyt łatwo. To mi przeszkadza w czytaniu. Poza tym, niektóre z przedstawionych faktów nie są do końca zweryfikowane, i ktoś dociekliwy może to z łatwością wyłapać. Pozostaje do tego wrażenie pewnego niedosytu - można było opisać jeszcze mnóstwo innych, ciekawych par. Jane Birkin i Serge Gainsbourg, Elizabeth Taylor i Richard Burton, Frida Kahlo i Diego Rivera - to tylko niektóre z nich.

Mam książkę, i muszę przyznać, że jest dość mocno zaczytana :) nie oznacza to jednak, że jestem jej całkowicie bezkrytyczną fanką. Laura Laurenzi ma dość porywający, przyjemny styl pisania, cóż z tego jednak, skoro znaczna część historii przedstawiona jest w sposób rażąco subiektywny. Nie ma tutaj mowy o jakimkolwiek zrównoważeniu, są natomiast bardzo widoczne preferencje...