Niewiele osiągnęłam, nie mam doświadczeń, nie jestem celebrytką, nie widziałam cudzej śmierci, nie byłam na Bali, nie jestem influenserką, itd., itp., jednym słowem niewiele osiągnęłam. Prowadzę zwyczajne życie - mówi narratorka - spotkał mnie nowotwór nerki, więc napiszę o tym książkę. Nie ważne, że jest pełno takich utworów, że wystawiane są przedstawienia na ten temat, program stand up, że to będzie kolejny misery porn. Kto mi broni opisać swoje życie, doświadczenie choroby, która według wszelkich prognoz lada chwila stanie się jedną z najpowszechniejszych? A przy okazji zmonetyzuję ją.

Zacznę grę z tradycją,  konwencją. Mogę wreszcie o czymś napisać, może nawet za kilka dziesięcioleci stanę się odkryciem na seminarium polonistycznym poświęconym zapomnianym debiutom literackim pierwszego dwudziestolecia XXI wieku.

Z drugiej jednak strony pod tą autoironia, humorem, dystansem i antycypowaniem swojej roli w literaturze, przyszłej krytyki czytelników, kryje się cierpienie, smutek, lęk przed tym, że jest się w wieku, w którym można by oczekiwać, że coś się osiągnie, i że wreszcie po długim czasie ma się pracę na etacie (zatem i ubezpieczenie), paru przyjaciół.  

Cierpienie psychiczne jest większe od cierpienia fizycznego. Choroba staje się katalizatorem uwalniający pokłady strachu, lęku przed życiem, koniecznością spełnienia obowiązków, osiągnięcia czegoś, konfrontacji z nieznanym. 

Mikropowieść,  zbiór spostrzeżeń, w których mowa nie tylko o chorobie, ale o tym co ujął Sztaudynger w trzech słowach: " Życie mnie mnie". Może się podobać, można też rzucić w kąt,  mówiąc: "Nic w tym nowego i odkrywczego. Byli lepsi."

Niewiele osiągnęłam, nie mam doświadczeń, nie jestem celebrytką, nie widziałam cudzej śmierci, nie byłam na Bali, nie jestem influenserką, itd., itp., jednym słowem niewiele osiągnęłam. Prowadzę zwyczajne życie - mówi narratorka - spotkał mnie nowotwór nerki, więc napiszę o tym książkę. Nie ważne, że jest pełno takich utworów, że wystawiane są przedstawienia na ten temat,...