Lilli i jej zranione serce.

(…) Ach, Dzieci, kiedyż wolno nam będzie znowu się połączyć??? Nie potrafię już czekać i z dnia na dzień staję się coraz bardziej niecierpliwa. Niech tata pójdzie na gestapo i zażąda, żeby mnie wreszcie zwolniono. I niech z tym nie zwleka! Proszę, proszę, proszę! Serce mi się rozdziera, kiedy myślę, że jesteście bez opieki i pozostawione same sobie. (…) Tak bardzo za Wami tęsknię, w myślach całuję Was 1000 razy i ściskam bardzo mocno.

Wasza Mama, która Was kocha nad życie!!!

Lubię książki z serii „historii prawdziwych”. I „Moje zranione serce” to właśnie taka historia… historia, która przede wszystkim zapada w serce swoim smutkiem (choć nie od wczoraj, wiem czym był Holocaust). Ale jak słusznie zauważył pomysłodawca książki, Martin Doerry, historia Holocaustu w przeważającej mierze znana jest nam z perspektywy tych, którzy go przeżyli, a o ile jest uboższa o losy i tragedie, tych którym się to nie udało… Ta książka wypełnia tą lukę, choć chciałabym, żeby nigdy nie powstała, żeby Lilli i jej rodzina miała piękne, normalne życie, takie na jakie się ono zanosiło…

Lilli Jahn była niemiecką Żydówką, lekarką, emancypantką i matką pięciorga dzieci. Poślubiła niemieckiego lekarza Ernsta Jahna, który po kilku latach porzucił ją i to w momencie, kiedy najbardziej go potrzebowała… Lilli w 1943 roku trafiła do obozu pracy w Breitenau, następnie do Auschwitz, gdzie zginęła.

„Moje zranione serce” to zbiór autentycznych listów Lilli, Ernsta, ich dzieci, przyjaciół i krewnych, które układają się w życiorys tej rodziny, a książkę ku mojemu zdziwieniu czyta się jak powieść. Wnuk Lilli, Martin Doerry w porozumieniu z jej siostrami postanowił je wydać. Droga do ich publikacji wyglądała tak, że w 1998 roku po śmierci Gerharda, jedynego syna Lilli i Ernsta, jego siostry odnalazły zapakowany w kartony niezwykle emocjonujący spadek; około 250 listów, które rodzeństwo Jahnów pisało do matki w latach 1943-44. Siostry choć pamiętały o nich, nie zdawały sobie sprawy, że przeszło przez 50 lat brat przechowywał je w pudłach, a one w jakiś cudowny sposób przetrwały wojnę. Swoją drogą, jakże musiały być ważne dla Lilli, skoro przeszmuglowała je poza mury Breitenau tuż przed deportacją do Auschwitz?! Każde z dzieci Lilli również przez te wszystkie lata przechowywało listy matki. Ostatecznie zgromadzono około 300 listów z lat 1918-44, które stworzyły „Moje zranione serce”.

Weźcie do ręki te listy i przygotujcie swoje serce na ranę, która się w nim pojawi w trakcie ich czytania…

Ps. Po przeczytaniu książki mam ochotę krzyczeć: Co w nim widziałaś Lilli?! Co w nim widziałaś…?

Lilli i jej zranione serce.

(…) Ach, Dzieci, kiedyż wolno nam będzie znowu się połączyć??? Nie potrafię już czekać i z dnia na dzień staję się coraz bardziej niecierpliwa. Niech tata pójdzie na gestapo i zażąda, żeby mnie wreszcie zwolniono. I niech z tym nie zwleka! Proszę, proszę, proszę! Serce mi się rozdziera, kiedy myślę, że jesteście bez opieki i pozostawione same...