„Dzięki Bogu, że są książki”. Z tą myślą sięgnęłam po powieść Międzyczas autorstwa Joanny Izy Belzyt. Poszukiwałam czegoś, co mnie zainspiruje, stanie się miłą odskocznią od codziennych stresów, co przyprawi mnie o wypieki na twarzy i wciągnie tak, że nie będę potrafiła się oderwać. Poszukiwałam mając wysokie wymagania i moje oczekiwania zostały spełnione dzięki powieści o zagadkowym i wciągającym tytule: Międzyczas.

Joanna Belzyt jest autorką, która swoją powieść kieruje do kobiet. Proza sprawia wrażenie, że autorka doskonale zna specyfikę myślenia płci pięknej, ich emocji i przeżyć. Jest osobą z wieloma pasjami, które realizuje w sposób beztroski i pełen życia. Takie podejście można zauważyć wczytując się w losy bohaterów tajemniczego miejsca powstałego gdzieś we wszechświecie – Międzyczasu…

Głównymi bohaterami powieści Joanny Belzyt są Ida oraz Nataniel, którzy spotykają się w tajemniczych, nieodkrytych przestrzeniach Międzyczasu. Ida jest dojrzałą kobietą, która na swoje życie patrzy bardzo świadomie, reprezentuje kobiecy punkt widzenia, który chwilami bawi, a chwilami rozczula serce Czytelnika. Nataniel jest mężczyzną, który wrażliwość kryje pod płaszczem złośliwej natury. Losy bohaterów przecinają się w Międzyczasie – miejscu, które zagina czasoprzestrzeń. Pierwsze pytanie jakie nasuwa się czytając tytuł książki dotyczy tego o jaki czas chodzi, między czym a czym? Odpowiedź jest prosta. Międzyczas to miejsce, gdzie człowiek znajduje się między odczuciem rezygnacji ze swojego życia a decyzją o życiu w pełni swoich możliwości i prawdziwie. To miejsce, gdzie bohaterowie książki przeżywają różne przygody, by doświadczyć czego naprawdę chcą w swoim życiu, na czym im zależy i jak zamierzają to osiągnąć. To opowieść o tym, jak wpływają na nas trudne doświadczenia oraz jak można sobie z nimi poradzić. Bohaterowie Międzyczasu to normalni ludzie, a ich historie wydają się być bardzo bliskie Czytelnikowi, mimo że teoretycznie tak odległe.

Międzyczas to opowieść, która z pewnością może pozostać w pamięci na dłuższy czas. Przeżycia bohaterów budzą w Czytelniku żywe emocje, które powodują, że chce się czytać i czytać, nie przerywać aż do „pochłonięcia” ostatniego zdania książki. W prozie Joanny Belzyt urzekła mnie realność, rzeczywistość opisywanego świata bohaterów, a jednocześnie jego niemożliwość przeniesienia poza świat literatury. Międzyczas stał się dla mnie metaforą życia celowego, przekonania, że wszystko się dzieje po coś, a rolą człowieka jest to odkrywać.

Pełna recenzja na:
http://moznaprzeczytac.pl/miedzyczas-joanna-iza-belzyt/

„Dzięki Bogu, że są książki”. Z tą myślą sięgnęłam po powieść Międzyczas autorstwa Joanny Izy Belzyt. Poszukiwałam czegoś, co mnie zainspiruje, stanie się miłą odskocznią od codziennych stresów, co przyprawi mnie o wypieki na twarzy i wciągnie tak, że nie będę potrafiła się oderwać. Poszukiwałam mając wysokie wymagania i moje oczekiwania zostały spełnione dzięki powieści o...