Kto choć trochę śledzi również zagraniczny rynek książki, ten z pewnością czekał na tę pozycję. Książka bardzo szybko została doceniona nie tylko przez krytyków, ale również przez czytelników. Ten horror w klimacie sióstr Brontë z latynoamerykańskim twistem jest jak strzał między oczy. Bo choć początkowo powoli przywiązuje nas do bohaterów i rozwija akcję, w połowie, gdy zawładnie już całkowicie Waszym sercem, zaprasza czytelników do niezwykle dynamicznej gry na śmierć i życie.

Noemí na prośbę swojego ojca wyrusza w podróż, aby sprawdzić, jak czuje się jej kuzynka Catalina. Dziewczyna niedawno wyszła za mąż i odtąd nie ma z nią kontaktu. No prawie, bo ostatni list, który otrzymała rodzina, wzbudza pewien niepokój. Można wręcz odnieść wrażenie, że Catalina w pewnym sensie postradała zmysły. W swoim liście wspomina o głosach, które dochodzą ze ścian jej nowego domu, a współmieszkańców oskarża o próbę otrucia. To właśnie Noemí na miejscu ma zdecydować, czy jej kuzynka potrzebuje pomocy psychiatrycznej, której mąż jej odmawia, czy nie.

Już po przyjeździe do Wysokiego Dworu Noemí wyczuwa, że coś jest nie w porządku. Swoją krewną może odwiedzać tylko pod ścisłym nadzorem, natomiast senior rodu Doylów od początku powoduje u niej ciarki na plecach. I tak zaczarowani słowem Silvii Moreno-Garcii nie zauważamy, jak zbliża się najgorsze, a Noemí powoli wpada w dokładnie zaplanowaną pułapkę. A czytelnicy razem z nią.

Meksykańska pisarka od początku roztacza swój czar i uwodzi czytelnika. Klimatem wyciągniętym wprost z powieści sióstr Brontë idealnie dopasowanym do Daphne du Maurier. Przyznam, że jej „Rebeka” zdecydowanie bardziej pasuje mi jako porównanie – zwłaszcza jeśli chodzi o pierwszą połowę książki. A to wszystko doprawione zostało latynoamerykańskimi wierzeniami i dusznym, wilgotnym klimatem. Momentami można poczuć się jakby razem z Noemí, spacerowało się po zakurzonych korytarzach Wysokiego Dworu. Ale niech nie zmyli was powolny początek. Ta opowieść to horror z krwi i kości, a gdy dojdzie on do głosu, nie będziecie już w stanie odłożyć tej powieści.

Łatwo wyróżnić w tej książce dwie części. Pierwsza skupia się na niepokojeniu nas i dusznym klimacie. Można wręcz poczuć, że nie można złapać głębszego oddechu. A gdy autorka dość szybko przejdzie do tej drugiej, bardziej strasznej części powieści, to już zaczyna się przysłowiowa jazda bez trzymanki. Niepokój zastępuje przerażenie, a duszny klimat zmienia się w obrzydzenie, które powoduje ciarki na całym ciele. I choć jestem świadoma, że taka gwałtowna zmiana narracji może nie każdemu przypaść do gustu, to jest ona na tyle interesująca, że aż szkoda byłoby odpuścić sobie tak wyśmienitą lekturę. Bo choć nie jest to czysta groza i pewnie wielu miłośnikom tego gatunku może wydać się dość prosta, to jest to też świetny sposób na rozpoczęcie swojej przygody z horrorem, a dla samego klimatu warto dać się Moreno-Garcii zupełnie oczarować.

Jest to idealna lektura na jesień. Gdy rozsiądziecie się pod ciepłym kocem i zapalicie świeczkę. Sami zobaczycie, że już po kilku pierwszych stronach poczujecie ten dreszcz, ściany znajomego mieszkania lub domu zaczną wydawać się obce. Usłyszycie każde skrzypnięcie ścian, podłóg, nagle coś zacznie szumieć i nagle pojawi się gęsia skórka. I dla tego uczucia warto dać się pochłonąć tej lekturze.

Kinga Kolenda