Obszerna i trochę niejednolita pod względem jakości, ale dobra pozycja.
Pierwsze kilka rozdziałów stanowiło konieczne wprowadzenie, czyli historie nastoletnich czasów członków zespołu (ale tylko pierwszego składu) - krótkie, treściwe, takie, jakie być powinno.
Monotonnie robi się po kilkudziesięciu stronach, gdy zaczynamy analizować genezę trash metalu, a dokładniej kto pierwszy grał trash i kto wymyślił ten termin. Może dla niektórych sprawa jest słuszna, ale zdecydowanie nie wymaga takiego rozwlekania, które i tak prowadzi do konkluzji, że właściwie to nie wiadomo, a które tylko ,,obciąża'' szczegółowy opis backgroundu - Panie McIver, biografia to nie metal, staczy by była szybka, nie musi być ciężka.
Na szczęście później, gdy kariera zespołu staje się bardziej dynamiczna, jest lepiej i dostajemy prawdziwą biografię, w dodatku ocenianą jako bardzo rzetelna - trudno się nie zgodzić. Ogromną zaletą jest morze cytatów - niemal na każdej stronie znajdziemy wypowiedzi członków zespołu, ich producentów i innych muzyków. Myślę, że może to irytować tych, którzy liczą na historię zespołu w postaci bardziej fabularyzowanej, ale w kwestii treści książka bezdyskusyjnie na tym zyskuje. Również profesjonalny był rozdział poświęcony wypadkowi, śmiertelnemu dla Cliffa Burtona, którego okoliczności do dziś nie zostały wyjaśnione. Autor dociera do źródeł i przedstawia wszystkie pewne informacje, jakie mógł uzyskać - nie znajdziemy tu cienia jego ewentualnych spekulacji.
Chyba warto jeszcze rozważyć tytuł: ,Metallica. The Unforgiven". Czy to na pewno klasyczny zabieg opatrywania biografii tytułem hitu? Po przeczytaniu niektórych rozdziałów można odnieść wrażenie, że wybranie akurat tego kawałka jest nieprzypadkowe i niemal cyniczne, bo autorowi zdarza się przybierać arbitralną postawę w ocenie albumów i nie tylko. Trudno zaprzeczyć, że w dorobku Metalliki znajdują się kiepskie pozycje, a jednak trochę za często wybrzmiewają słowa: okropny, nudny czy obrzydliwy. Szczególnie znamienne jest stwierdzenie, że wykonując cover ,,'Stone Cold Crazy' zespół po raz pierwszy nie podołał wyzwaniu", gdy jeszcze w tym samym rozdziale czytamy o jego pozytywnym przyjęciu i uzyskaniu za niego nagrody Grammy za najlepsze wykonanie metalowe. Coś jest tu chyba nie tak.
Pomimo niedociągnięć, uważam że mamy do czynienia z naprawdę dobrą, rzetelną biografią. Czy najlepszą spośród tych o Metallice - nie wiem, bo z innymi nie miałam styczności, ale niezależnie od poziomu pozostałych, ta jest warta przeczytania i na pewno nie zawiedzie żądnego wiedzy czytelnika.

Obszerna i trochę niejednolita pod względem jakości, ale dobra pozycja.
Pierwsze kilka rozdziałów stanowiło konieczne wprowadzenie, czyli historie nastoletnich czasów członków zespołu (ale tylko pierwszego składu) - krótkie, treściwe, takie, jakie być powinno.
Monotonnie robi się po kilkudziesięciu stronach, gdy zaczynamy analizować genezę trash metalu, a dokładniej kto...