To nie jest książka dla sportowych świrów. To książka dla każdej i każdego z Was. Pokuszę się nawet o stwierdzenie, że dzieło Pani Werner i Pana Kołodziejczyka trzeba przeczytać. Piłka nożna jest rzeczywiście pretekstem do tego, by dwoje dziennikarzy pochyliło się na omijanym obecnie temacie narodowości. Ile razy słyszałam już w swoim życiu, że patriotyzm to jest jakiś przeżytek, że pojęcie narodowości jest anarchiczne, że jesteśmy Europejczykami dużo mocniej niż Polakami. Jest taka kosmopolityczna tendencja właściwie wszędzie - w mediach, w popkulturze, w trendach na Twitterze... Wszędzie. Natomiast ta książka to podróż po krajach, które po dziś dzień walczą (bronią, mentalnością, używaniem własnego języka itp.) o to, aby mieć autonomię. Aby nie być wspólnotą narodów, ale odrębnym i niezależnym narodem. Z własną tożsamością. To historia na przykład o rasistach żydowskich, którzy nie wyobrażają sobie arabskiej krwi w drużynie. Serio. Takie rzeczy się dzieją i są całkiem naturalne dla człowieka, który w swoich genach ma przecież plemienność. Nie globalizację, ale własną, małą rodzinę. Świetna robota dziennikarska. Ciekawy język, dobra gra słów. Spojrzenie na każdy omawiany przypadek z wielu stron. Rozmowy, horyzonty, perspektywy. Piękna sprawa. Nie czuć tu oceny, a czuć wrażliwość na drugiego człowieka i pokorę przed tym, że wielu spraw nie jesteśmy w stanie pojąć z uwagi na różnice kulturowe. Pamiętajcie, że na świecie ludzie nadal oddają życie, żeby móc mieć swój naród, kiedy kolejnym razem będziecie rozpatrywać kwestię abdykacji z państwowości na rzecz UE.