powieść pisana przez zboczeńca dla zboczeńców.

Wszystko kręci się wokół czterech liter, tyle że dla niepoznaki udrapowane na groteskę z mrocznych czasów frankizmu. Dostaje się każdemu, każdy zostaje wyśmiany i wyszydzony, z każdego wychodzi małość, kompleksy i grzeszne popędy. Czytając miałem wrażenie, że to pisał Jerzy Urban: ponieważ sam jestem knurem, to ubabram w łajnie wszystkich dookoła, więc będziemy sobie równi.

Jak co druga hiszpańska powieść, oczywiście ta również nieuchronnie musi dotyczyć wojny domowej, co w jakimś sensie ją ratuje: tak, to było doświadczenie które przeorało hiszpańską mentalność. Ale dlaczego tak trywialnie i tak po świńsku? No, panie, bo to było straszne przeżycie, patrz pan co ta wojna z nas zrobiła, zresztą panie, po tym wszystkim tylko groteska pozostaje.... I to ma być za uzasadnienie.

Wiele postaci historycznych w epizodycznych rolach, obsadzonych bez ładu i składu. I tak na przykład dziewczyna, która poświęciła życie sprawie monarchizmu, po wojnie wylądowała we frankistowskim więzieniu a żywota dokonała jako 80-letnia staruszka dożywiająca się raz dziennie w przytułku dla weteranów (Maria Rosa Urraca Pastor, jakby kto był ciekaw), zostaje wyśmiana jako wąsata i gruba sanitariuszka, co to ją każdy chciałby przelecieć.

Odradzam wszystkim oprócz tych, którzy naprawdę muszą (bo czytają wszystkich noblistów albo robią doktorat z iberystyki). Polecam zbokom.

powieść pisana przez zboczeńca dla zboczeńców.

Wszystko kręci się wokół czterech liter, tyle że dla niepoznaki udrapowane na groteskę z mrocznych czasów frankizmu. Dostaje się każdemu, każdy zostaje wyśmiany i wyszydzony, z każdego wychodzi małość, kompleksy i grzeszne popędy. Czytając miałem wrażenie, że to pisał Jerzy Urban: ponieważ sam jestem knurem, to ubabram w...