„Losy skoczka” to nic innego jak autobiografia Szymańskiego. Swoje wspomnienia autor podzielił na dziewięć dużych części, w których opisuje wszystkie najważniejsze momenty swojego życia. Czytając już pierwsze stronice, czytelnik jest pod wrażeniem doskonałej pamięci Szymańskiego. Dostajemy do ręki książkę, w której praktycznie każdy rok życia bohatera jest dokładnie opisany. Narracja autora jest płynna, bardzo ciekawa i zawiera liczne szczegóły. Widać od razu, że Szymański doskonale przygotował się do opisywania swojego życia. Przemyślał formę swoich wspomnień oraz to, co chciał przekazać dla potomnych. Ze wszystkimi tego zaletami i wadami takiego nastawienia.

Wspomnienia Szymańskiego są swego rodzaju rozliczeniem z własnym życiem oraz subiektywną próbą jego podsumowania. Losy Szymańskiego poznajemy od pierwszy lat jego dzieciństwa, które przypadło na czas I wojny światowej oraz wojny polsko-bolszewickiej. Dużo miejsca w swych wspomnieniach poświęca swojej matce, która po śmierci męża sama musiała się zająć wychowaniem syna. Szymański w okresie do 1939 r. przedstawia siebie jako bawidamka, przede wszystkim korzystającego z uciech życia. Żyję chwilą, nie ma planów na przyszłość. Jest człowiekiem areligijnym, zawziętym antypiłsudczykiem (którym nota bene zostaje do końca życia) oraz miłośnikiem twórczości Reymonta, Żeromskiego czy Wyspiańskiego. Przez pierwsze lata swojego życia, nie jest on nawet obywatelem Polski! Polskę jako swoją ojczyznę wybiera dopiero w 1931 roku, gdy z braku perspektyw decyduje się wstąpić do Szkoły Podchorążych Rezerwy Kawalerii w Grudziądzu.

Przez następne lata służył w różnych jednostkach, barwnie opisuje zresztą codzienne życie kawalerzystów jak i elit polskiego wojska. Szymański nie gloryfikuje polskiej armii, czy ulega patriotycznemu uniesieniu. Wręcz przeciwnie, często ją wyśmiewa, ostro punktując jej słabości oraz niekompetencję dowódców. W pewnym momencie stwierdza, że „wierzyli oni [polscy oficerowie] święcie w propagandę reżimu [sanacji] i w to, że w działaniach wojennych rozstrzyga nie jakość uzbrojenia czy przewaga materiałowa, ale wysokie morale walczącego wojska”. Kwestią otwartą pozostaje to na ile taka ocena została ukształtowana przez pryzmat klęski we wrześniu 1939 roku. Skoro już o Kampanii Wrześniowej mowa, udział w niej Szymańskiego ogranicza się wyłącznie do jednej bitwy pod Tomaszowem Lubelskim. Następnie znalazł się on w niewoli niemieckiej, z której ucieka i - po krótkim pobycie w Warszawie - przybywa do Francji.

We Francji z rozkazu Władysława Sikorskiego powraca do okupowanego kraju, aby poznać nastroje wobec nowego rządu na uchodźstwie. Jako kurier będzie jeszcze do Polski wracał dwukrotnie. Po klęsce Francji, przenosi się do Wielkiej Brytanii, gdzie pracuje w ośrodku szkolących „cichociemnych”. Następnie zostaje skierowany do Egiptu i Iraku, gdzie bada nastroje polityczne w Armii Polskiej pod dowództwem Władysława Andersa. W wyniku rozmów z oficerami, Szymański nabiera podejrzeń o próbie zamachu na generała Sikorskiego, po czym wysyła pilną wiadomość do Naczelnego Wodza. Zostaje ściągnięty z Iraku, gdzie składa szczegółowy raport, który jednak nie zostaje potraktowany poważnie w Sztabie Naczelnego Wodza. Kolejne miesiące przebywa w Anglii, gdzie przygotowuje się do przerzutu do kraju, który następuje w kwietniu 1944 roku. Na miejscu zostaje mianowany szefem referatu wydziału informacyjno-wywiadowczego Komendy Głównej Armii Krajowej. Bierze udział w powstaniu w Warszawie, po którym trafia do niemieckiej niewoli. Ostatni rozdział książki poświęcony jest życiu autora na emigracji.

Czytaj więcej: https://histmag.org/jerzy-feliks-szymanski-losy-skoczka-recenzja-12318

„Losy skoczka” to nic innego jak autobiografia Szymańskiego. Swoje wspomnienia autor podzielił na dziewięć dużych części, w których opisuje wszystkie najważniejsze momenty swojego życia. Czytając już pierwsze stronice, czytelnik jest pod wrażeniem doskonałej pamięci Szymańskiego. Dostajemy do ręki książkę, w której praktycznie każdy rok życia bohatera jest dokładnie...