W ogromie wydawanych tytułów czytelniczych bardzo często podejmować trzeba decyzje, które powodują, że po pewne książki sięgamy z miłą chęcią, wręcz oczekujemy na ich pojawienie się, inne zaciekawią nas interesującą okładką albo czyjąś pozytywną opinią, a jeszcze inne będą czekać gdzieś daleko na liście książek po które kiedyś sięgniemy i być może nigdy się nie doczekają na swoją kolej.
„Krótka historia jednego awansu” Jerzego Lacha miała stać się takim czarnym koniem wśród tych tytułów, o których przed ich przeczytaniem wiem niewiele, ale które wywalczyły sobie w jakiś sposób drogę na przód listy czytelniczej. Zapowiedzi recenzentów, chociaż było ich niewiele, były obiecujące, okładka zachęcała szatą graficzną, a wydawca zapewniał, że fabuła będzie trzymała w napięciu. A że dodatkowo książka miała niewielką objętość, to sięgnęłam po nią w śnieżny styczniowy wieczór.
Pomysł na fabułę okazał się interesujący. Niezależny, choć prowincjonalny reżyser teatralny, postanawia rozwinąć skrzydła i w pogoni za marzeniami zrzuca dotychczasowe ustabilizowane życie w lokalnym teatrze po to, aby rzucić się w wir wyzwań artystycznych, jakie niesie ze sobą stolica i jej możliwości. Dodatkową zachętą do podjęcia nowych życiowych decyzji jest propozycja ciekawej pracy z pewnego i zaprzyjaźnionego źródła. Kiedy wszystkie dotychczasowe więzi ze starym spokojnym życiem zostają zerwane okazuje się, że los nie okazał się dość łaskawy, a złożone obietnice niekoniecznie zostają dotrzymane. Wtedy jednak pojawia się szansa, która przesłania racjonalność myślenia, za to kusi towarzyszącymi jej apanażami. Tylko, czy podążenie za złotym cielcem przyniesie upragnioną satysfakcję?
Prawda, że zabrzmiało to interesująco? Obawiam się niestety, że przytoczony opis, jeśli nawet Was zachęcił do czytania tego tytułu, to dalsza część recenzji powinna zmienić Wasze zdanie, inaczej zostaniecie nabici w butelkę obietnicą czytelniczej satysfakcji tak jak i ja zostałam nabita. Cała historia opowiedziana została w bardzo prosty sposób, budowane zdania nie prezentują wyszukanego stylu, dużo wręcz w nim naleciałości mowy potocznej, która sprawia, że bynajmniej nie będzie to uczta ani dla duszy, ani dla rozumu. W równie nieskomplikowany sposób zbudowane są postaci, których postawy są czytelne jak elementarz dla siedmiolatka, niczym nie zaskakują czytelnika, nie pojawiają się u nich jakiekolwiek głębsze przemyślenia. Przeciwnie, od samego początku do końca jesteśmy w stanie w 100 procentach przewidzieć jak potoczy się akcja, a co gorsze jakie będzie jej zakończenie.
Ta oczywistość odbiera jakąkolwiek przyjemność w zgłębianiu tej opowieści, gdyż niczym nas ona nie zaskakuje, nie skłania do jakichkolwiek refleksji, nie zmusza do opowiedzenia się po czyjejkolwiek stronie. Bezbarwność bohaterów tej historii sprawia również, że się z nimi nie utożsamiamy, a to już zupełnie pozbawia czytelnika przyjemności czytania.
Wreszcie, nie byłabym sobą, gdybym się nie przyczepiła do błędów prawnych, które nagminnie popełniane są w tytułach poczynionych przez laików w tej dziedzinie. Ja oczywiście rozumiem, że beletrystyka to nie podręcznik z zakresu prawa, ale jednak jeśli ktoś wykorzystuje jurystyczne konstrukcje w fabule mógłby to jednak czynić zgodnie z literą prawa. Nie będę w tym miejscu ujawniać wątków z narracji powieści, ale zapraszam na przyszłość do konsultacji z jakimkolwiek prawnikiem, żeby nie było blamażu tam gdzie pojawiają się wątki prawne, gdyż powodują one jedynie gromki śmiech.
Tym razem zatem nie polecę Wam tej książki, przeciwnie ja ją Wam odradzę, ale oczywiście kto ma ochotę niech czyta. Tylko na własną odpowiedzialność.

W ogromie wydawanych tytułów czytelniczych bardzo często podejmować trzeba decyzje, które powodują, że po pewne książki sięgamy z miłą chęcią, wręcz oczekujemy na ich pojawienie się, inne zaciekawią nas interesującą okładką albo czyjąś pozytywną opinią, a jeszcze inne będą czekać gdzieś daleko na liście książek po które kiedyś sięgniemy i być może nigdy się nie doczekają na...