Majstersztyk. Historia, w której nie ma słabego punktu. A przy okazji kamień węgielny zalewającej nas od kilku lat fali chic noir i manifest dojrzałego, konserwatywnego feminizmu. Na dodatek manifest, który powinien stać na półce pomiędzy „Ojcem Chrzestnym” a „Rodziną Soprano”. Oczywiście po uprzednim przeczytaniu, bo niewiele jest tak perfekcyjnie skonstruowanych, od początku do końca trzymających w napięciu historii. Przy okazji jest też „Krew z krwi”, choć to przeróbka scenariusza, kawałkiem znakomitej prozy użytkowej, wzorcowym wręcz przykładem na to, jak powinno się pisać dobry pop. Pieter Bart Korthuis operuje obrazami, maluje słowami sceny. Nie ma tu pustych przelotów, niepotrzebnych opisów i zbędnych słów. Bohaterowie mówią niewiele – i to nie tylko dlatego, że w prozie sensacyjnej, zwłaszcza tej o świecie gangsterskim zbyt wiele słów oznacza nieprawdę – ci ludzie mówią niewiele, bo wiedzą, iż istnieje ryzyko, że są podsłuchiwani, że jedno słowo za dużo i mogą zostać zabici. Korthuis nie stosuje też opisów mając świadomość, że o bohaterach więcej mówią gesty i czyny. Taka charakterystyka pośrednia sprawia jednocześnie, że bohaterowie stają się ludźmi a nie szeleszczącymi papierem, spasionymi literami postaciami literackimi. I stają się nam bliżsi, na kilka godzin wkraczamy do ich świata, przenosimy się do zamieszkałej przez bogaczy malej nadmorskiej miejscowości w Holandii, gdzie przypadkowy splot dwóch okoliczności sprawia, że pewna zamożna rodzina popada w poważne tarapaty, a trup zaczyna słać się gęsto.
„Krew z krwi” to emocjonujący thriller. Ale to tylko jeden poziom interpretacyjny książki Korthuis. Drugi, w sumie chyba ciekawszy, to dramat mieszczański. Korthuis po mistrzowsku portretuje środowisko wyższej klasy średniej – z jej ambicjami, nadziejami, fobiami i kompleksami, z jej emocjonalną pustką i egzystencjalną rozpaczą, zgodą na zbyt głębokie kompromisy i zaślepieniem rzeczami. Dzięki wątkom sensacyjnym widać to wszystko z dużo większą ostrością – jej dylematy są bardziej wyraziste, a wybory – dramatyczne.
Jest też „Krew z krwi” (choć pomysł uczynienia głównym bohaterem tej sensacyjnej powieści kobiety miał pewnie podtekst marketingowy – wiadomo, panie czytają i oglądają więcej) wielkim hołdem dla kobiet i kobiecości. Nic dziwnego. Dziś to one, choćby przez to, że potrafią dzielić rolę matki z karierą zawodową. Faceci w tej historii, podobnie jak i prawdziwym życiu to ciepłe kluchy i fatalni aktorzy, specjaliści od pustych, często zbyt egzaltowanych, gestów. Gatunek na wymarciu.

Majstersztyk. Historia, w której nie ma słabego punktu. A przy okazji kamień węgielny zalewającej nas od kilku lat fali chic noir i manifest dojrzałego, konserwatywnego feminizmu. Na dodatek manifest, który powinien stać na półce pomiędzy „Ojcem Chrzestnym” a „Rodziną Soprano”. Oczywiście po uprzednim przeczytaniu, bo niewiele jest tak perfekcyjnie skonstruowanych, od...