Bardzo dobra książka, ciekawie napisana. Interesujący zabieg pisania rozdziałów z perspektywy różnych osób.
Dałabym nawet 8, ale przyznam, że pod koniec zaczęła mi się już trochę nudzić. No i ciężko było ogarnąć niektóre nazwiska - dawno się już o tej osobie zapomniało, a tu nagle - siup! I wyskakuje. No i ostatnia rzecz, ale najważniejsza - jakim cudem nikt nie odkrył ciała? Przecież nie było ukryte zbyt daleko i głęboko. Serio, żaden człowiek z psem tamtędy nigdy nie przeszedł?
Ale na pewno znalazłam ciekawą autorkę, której książki będę czytać.
Polecam

Bardzo dobra książka, ciekawie napisana. Interesujący zabieg pisania rozdziałów z perspektywy różnych osób.
Dałabym nawet 8, ale przyznam, że pod koniec zaczęła mi się już trochę nudzić. No i ciężko było ogarnąć niektóre nazwiska - dawno się już o tej osobie zapomniało, a tu nagle - siup! I wyskakuje. No i ostatnia rzecz, ale najważniejsza - jakim cudem nikt nie odkrył...

Dziwię się że książka ma tak niska ocenę na tej stronie. 🤔 Przez cały czas myślałam sobie a może to nie ten facet to zrobił? Autorce udało się mnie zaciekawić już po 1 rozdziale 😀

Dziwię się że książka ma tak niska ocenę na tej stronie. 🤔 Przez cały czas myślałam sobie a może to nie ten facet to zrobił? Autorce udało się mnie zaciekawić już po 1 rozdziale 😀

Trzyma w napięciu.
Chociaż w sumie wiesz, co i jak, rozumiesz, to jednak emocje dają znać.
Jak to może jeden psychicznie zaburzony człowiek zgotować horror innym i wmawiać bez szemrania, że czarne jest białe i to nie jego wina.


Polecam.

Trzyma w napięciu.
Chociaż w sumie wiesz, co i jak, rozumiesz, to jednak emocje dają znać.
Jak to może jeden psychicznie zaburzony człowiek zgotować horror innym i wmawiać bez szemrania, że czarne jest białe i to nie jego wina.


Polecam.

Książka okazała się dla mnie dość pozytywnym zaskoczeniem.
Bardzo przypadła mi do gustu forma. Rozdziały są krótkie, przez co naprawdę ciężko oderwać się od czytania. Zabieg pisania rozdziałów z perspektywy różnych postaci nie jest niczym nowym, jednak w przypadku tej powieści jest to wyjątkowo ciekawie zrobione.
Nawet jeśli od samego początku wiemy, do czego wszystko zmierza, to po drodze wychodzą nowe informacje i robi się ciekawie.
Fabularnie nie porywa i jest mocno przeciętne, ale dla samej formy naprawdę warto przeczytać.

Książka okazała się dla mnie dość pozytywnym zaskoczeniem.
Bardzo przypadła mi do gustu forma. Rozdziały są krótkie, przez co naprawdę ciężko oderwać się od czytania. Zabieg pisania rozdziałów z perspektywy różnych postaci nie jest niczym nowym, jednak w przypadku tej powieści jest to wyjątkowo ciekawie zrobione.
Nawet jeśli od samego początku wiemy, do czego wszystko...

"Usprawiedliwienia, wymówki, zaprzeczenia. Z czasem powinno przychodzić mi to łatwiej. Wcale tak nie jest. Każde kolejne kłamstwo staje mi kwaśno w gardle jak niedojrzałe jabłko. Tkwi tam uparcie i sprawia, że wysychają mi usta. Zabawne, że najprostrze kłamstwa są najtrudniejsze. Z kolei te poważne przychodzą mi zupełnie gładko."

Mąż Jean, Glen, jest podejrzany o uprowadzenie i zabójstwo małej dziewczynki. Kobieta pozostaje przy mężczyźnie pomimo oskarżycielskich spojrzeń społeczeństwa. Wspiera go na ile może. Po śmierci Glena Jean chce opowiedzieć całą historię ze swojego punktu widzenia. Co działo się w domu Taylorow? Co się stało z małą Bellą?

"Wdowa" jest debiutem literackim Fiony Barton. Jest to bardzo dobry debiut. Autorka umiejętnie wciągnęła mnie w historię i choć książka liczy 456 stron, to przeczytałam ją bardzo szybko. Każda kolejna strona odkrywała nowe szczegóły, które zbliżały mnie do rozwikłania zagadki. Zakończenie poniekąd mnie zaskoczyło.
Styl autorki jest lekki i przyjemny, książkę czyta się płynnie. Wydarzenia poznajemy z perspektywy kilku osób.
Przeczytałam już wszystkie książki Fiony Barton i gdy tylko pojawi się następną, na pewno po nią sięgnę.
Polecam bardzo!

Za możliwość przeczytania dziękuję @wydawnictwoczarnaowca

"Usprawiedliwienia, wymówki, zaprzeczenia. Z czasem powinno przychodzić mi to łatwiej. Wcale tak nie jest. Każde kolejne kłamstwo staje mi kwaśno w gardle jak niedojrzałe jabłko. Tkwi tam uparcie i sprawia, że wysychają mi usta. Zabawne, że najprostrze kłamstwa są najtrudniejsze. Z kolei te poważne przychodzą mi zupełnie gładko."

Mąż Jean, Glen, jest podejrzany o...

Każdy z nas zetknął się w mediach (a może i w życiu prywatnym) z jakąś poruszającą sprawą kryminalną.
Każdy, choć przez chwilę, zastanawiał się, gdzie, w tym wszystkim, był partner oskarżonego (wiedział, czy nie wiedział...kim jest... dlaczego z nim/nią jest...dlaczego nic nie zrobił...itp...no, sami wiecie doskonale, że tak jest).
Poznajcie, więc, Jean...i jej męża, który został podejrzany o porwanie dwuletniej dziewczynki.
Wejdźcie do ich domu.
Towarzyszcie im w sądzie...
Poznajcie świat pedofilii i pornografii...
Zobaczcie rolę i znaczenie mediów...
Asystujcie przy śledztwie...
Zaspokoicie swoją ciekawość... dojdziecie do końca, i do prawdy...
Czy, tą prawda, się Wam spodoba? Nie wiem...
Mi, ta książka, dostarczyła mnóstwo emocji...
Mało tego, polubiłam tu parę osób.
Chętnie spotkałabym je ponownie, przy okazji innego śledztwa.

Każdy z nas zetknął się w mediach (a może i w życiu prywatnym) z jakąś poruszającą sprawą kryminalną.
Każdy, choć przez chwilę, zastanawiał się, gdzie, w tym wszystkim, był partner oskarżonego (wiedział, czy nie wiedział...kim jest... dlaczego z nim/nią jest...dlaczego nic nie zrobił...itp...no, sami wiecie doskonale, że tak jest).
Poznajcie, więc, Jean...i jej męża,...

Czytałam w czasach, kiedy miałam fazę na domestic noir (czyli dawno temu). Moim zdaniem nie ma tu niczego odkrywczego. Przeczytałam, odłożyłam i zapomniałam.
I tylko okładka fajna, może dlatego, że lubię lilie, jest w nich jakieś upiorne piękno.

Czytałam w czasach, kiedy miałam fazę na domestic noir (czyli dawno temu). Moim zdaniem nie ma tu niczego odkrywczego. Przeczytałam, odłożyłam i zapomniałam.
I tylko okładka fajna, może dlatego, że lubię lilie, jest w nich jakieś upiorne piękno.

Początek zapowiadał się bardzo dobrze. Liczyłam na książkę pełną emocji, napięcia i akcji. Niestety choć opisana historia jest tragiczna i wstrząsająca, to autorka przedstawiła ją w bardzo chaotyczny i mdły sposób.

Początek zapowiadał się bardzo dobrze. Liczyłam na książkę pełną emocji, napięcia i akcji. Niestety choć opisana historia jest tragiczna i wstrząsająca, to autorka przedstawiła ją w bardzo chaotyczny i mdły sposób.

I tak się pisze thriller/dramat psychologiczny. Wciągająca, ciekawa fabuła. Dobrze nakreślone postaci. Świetnie zbudowane napięcie i zakończenie, jakiego właściwie się spodziewamy, ale i tak nas zaskakuje.

I tak się pisze thriller/dramat psychologiczny. Wciągająca, ciekawa fabuła. Dobrze nakreślone postaci. Świetnie zbudowane napięcie i zakończenie, jakiego właściwie się spodziewamy, ale i tak nas zaskakuje.

Fionę Barton i jej twórczość znam już z powieści Podejrzany, którą miałam okazję poznać w ubiegłym roku. Od tamtej pory raz na jakiś czas przypomina mi się o tym, że muszę poznać kolejne powieści tej autorki. Wdowa czekała na swoją kolej już jakiś czas, jednak nareszcie się z nią spotkałam. Czy ta powieść również mnie zachwyciła? O tym w tej właśnie recenzji.

Jean bardzo młodo wyszła za mąż. Jednak nie ma co się dziwić - Glen całkowicie zawrócił jej w głowie i był jej pierwszą wielką miłością. Kobieta cierpliwie trwała u jego boku nawet wtedy, gdy nadeszły straszne czasy, a jej ukochany został oskarżony o morderstwo dziewczynki. Jednak teraz Glena już nie ma, a dom wdowy stale oblegany jest przez dziennikarzy. Tym samym wreszcie nadszedł czas, by Jean mogła opowiedzieć swoją wersję tej historii. Jednak czy będzie ona prawdziwa?

Główna bohaterka tej powieści, Jean, zdecydowanie zasługuje na uwagę. Za życia jej męża nie była zauważana, a wręcz ludzie traktowali ją jak powietrze. Wydawać by się mogło, że taka sytuacja nastała z jej własnej inicjatywy - być może nie chciała się za bardzo wychylać? Kiedy światła reflektorów zaczęły kierować się na nią, nagle Jean jakby zaczęła jaśnieć. W tym miejscu chciałabym wyrazić podziw dla autorki, która bardzo dobrze przedstawiła tę postać pod względem psychologicznym. Postępowanie tej bohaterki jest tak zawiłe i właściwie przemyślane, że podczas lektury Wdowy nie raz wpadałam w szok.

O Kate Waters, która jest tytułową bohaterką całej serii, nie wypowiem się za dużo, ponieważ miałam wrażenie, że w tej książce jest jej bardzo mało. Niby wychodziła na sam środek, bo zajmowała się Jean i jej sprawą, a jednak trzymała się z boku. Nie mam pojęcia czy taki był właśnie zamysł autorki, ale jeśli tak chciała ukazać tę postać - to zdecydowanie jej się to udało.

Co do pióra Fiony Barton – nie mam zarzutów. Podobnie jak Podejrzanego, Wdowę czytało mi się bardzo dobrze, szybko i przyjemnie. Sama historia wciągnęła mnie na tyle, że nie mogłam się oderwać i przy jednym posiedzeniu (nawet gdy w tle leciał mecz!) przeczytałam jakieś 250 stron, więc jak widać - ta powieść naprawdę przypadła mi do gustu. Oczywiście, nie jest ona idealna i momentami - zwłaszcza na początku - bywały momenty, gdy się nudziłam i nie rozumiałam, do czego to wszystko prowadzi. Jednak im dalej, tym lepiej, więc nie można się poddawać.

Fiona Barton poruszyła tutaj wątek dziecięcy i wszystkiego tego, co tylko się z dziećmi wiąże. Od chęci ich posiadania, aż po najstraszniejszą rzecz: pedofilię. Dlatego też, jeżeli ktoś jest wrażliwy na punkcie tego tematu, powinien grubo zastanowić się nad tym, czy będzie w stanie przeczytać tę powieść. Dla mnie jest to ciężki temat, ale jednocześnie jestem na siłach, by takie powieści czytać. Wiem jednak, że nie każdy tak ma, dlatego ostrzegam.

Wdowa to naprawdę dobry thriller psychologiczny, który z pewnością zapadnie mi w pamięci. Cieszę się, że miałam możliwość poznać ten tytuł, bo teraz mogę polecać go dalej. Dla wszystkich fanów dobrych i wciągających thrillerów - pozycja idealna.

Fionę Barton i jej twórczość znam już z powieści Podejrzany, którą miałam okazję poznać w ubiegłym roku. Od tamtej pory raz na jakiś czas przypomina mi się o tym, że muszę poznać kolejne powieści tej autorki. Wdowa czekała na swoją kolej już jakiś czas, jednak nareszcie się z nią spotkałam. Czy ta powieść również mnie zachwyciła? O tym w tej właśnie recenzji.

Jean bardzo...