Oczywiście, że od razu po lekturze „Komu ukazał się wiatr?” zakupiłem „Serce to samotny myśliwy”. Uwielbiam kupować inne książki autorów, których pisanie sprawiło mi przyjemność. Podobną drogę przeszedłem z Simmonsem czy Mitchellem. Najpierw jakaś polecanka z internetu, potem szybki zakup w antykwariacie lub księgarni, a następnie wielka miłość i pozyskiwanie wszystkiego jak leci. Bez względu na tematykę czy (rzekomą) jakość.

Tak więc książka McCullers, która doczekała się ekranizacji ze zmarłym niedawno Alanem Arkinem, musiała trafić na moją półkę. Jest to fantastyczny sposób na zapoznanie się z mniej lub bardziej znanymi dziełami szanowanych (lub uwielbianych) autorów. Fajnie czasem sięgnąć po nowość lub ogromny hit wydawniczy, ale miłość do ulubionego pisarza oznacza również sięgnięcie po jego mniej znane pozycje.

Wydawnictwo Czarne książką „Komu ukazał się wiatr?” Carson McCullers rozpoczęło nową serię wydawniczą – Opowiadania Amerykańskie. Na mojej półce leży już tom drugi, czyli „Sekretne życie pobożnych kobiet” Philyaw, ale mam jeszcze inne książki do recenzji w kolejce, więc musi on chwilę poczekać. Tak czy siak zapewniam was, że pierwsze wydanie wszystkich opowiadań McCullers to rzecz, po którą zdecydowanie warto sięgnąć.

Zacznijmy od tego, że w „Komu ukazał się wiatr?” otrzymujemy dwadzieścia jeden opowiadań. Wymienione są w kolejności ich powstawania, więc mamy unikalną okazję, aby zobaczyć, jak ewoluował styl pisarki, a także tematyka jej zainteresowań. Autorka pisze więc o dorastaniu, samotności, muzyce, wielkich marzeniach i jeszcze większych rozczarowaniach, relacjach między rodzeństwem, oczekiwaniach, strachu, przeszłości i przyszłości – jak widać tematyka jest szeroka i uniwersalna.

Pierwsze opowiadania McCullers są krótkie, jakby ucięte w połowie, niekoniecznie z jakąś głębszą myślą czy przesłaniem. Dopiero z czasem autorka stawała się bardziej świadoma słów, a interpretacja jej opowiadań staje się klarowniejsza i czytelniejsza. Jednak, co najważniejsze, każde jest napisane w prawdziwie zachwycający i urzekający sposób. Bardzo łatwo jest uwierzyć bohaterom i pójść za nimi. McCullers plastycznie i z pomysłem opisuje krótkie lub trochę dłuższe momenty z życia wykreowanych postaci.

Można się oczywiście czepiać powtarzalności niektórych tematów czy niewychodzenia poza pewną strefę komfortu. McCullers dorastała w Alabamie i Karolinie Północnej, więc przeważnie pisała o tym, co znała – gorącym Południu. Ale właśnie ta prostota w połączeniu ze swobodnym stylem sprawiają, że toniemy w słowach i nie chcemy się wynurzyć. Zwłaszcza że jej proza zawiera wiele elementów autobiograficznych, ale po więcej odsyłam do samotnych poszukiwań.

McCullers zasłynęła jedną powieścią, ale zdecydowanie warto zapoznać się z jej opowiadaniami. Urzeknie was nie tylko trafnością obserwacji, ale i swobodą w kreowaniu zapadających w pamięć historii. Jeżeli więc oczekujecie świetnej literatury, plastycznej, bez patosu i zwyczajnie ludzkiej, to zachęcam was do sięgnięcia po „Komu ukazał się wiatr?”. Zobaczycie wtedy, że Ameryka to nie tylko bogata Północ.

Michał Wnuk