"Miłość czuła się samotna. Nie było niczego i nikogo poza nią. Postanowiła zatem obdarzyć sama siebie parą oczu. Zamknęła je, i wtedy powstała noc. Potem je otworzyła, i tak urodził się dzień. Wkrótce noc przeobraziła się w księżyc, dzień stał się słońcem. A gdy zapadł zmierzch i oboje po raz pierwszy musieli wspólnie się pojawić na niebie, zapałali do siebie miłością".

Tajemnicza melodia, melodia duszy. To ona ma dać władzę, dzięki niej wreszcie kamień filozoficzny miał przestać być tylko legendą. To jednak melodia piękna, miłości, melodia ukazująca tęsknoty i pragnienia każdego człowieka. Dlaczego? Bo dzięki tej melodii dusza zgodziła się wstąpić w ciało. Wolna i nieśmiertelna pozwoliła okryć się pustej skorupie, by doświadczyć życia w każdej postaci.

Melodia strzeżona przez lata na dziewiczej wyspie, przetrwała. Teraz skrzypek, wysłany przez Króla-Słońce, wyrusza, by ją odnaleźć i uwięzić na pięciolinii.

Pielęgnowana przez wieki ustami i uszami czystych kapłanek ma rozbrzmieć w uszach ludzi cywilizacji. Ocalić ją mogą tylko ludzie nieskalani pożądaniem dóbr doczesnego świata. Melodia - przewodniczka do księżycowej wyspy odmienia życie Matthieu.

Jednocześnie ubarwia mi kilka jesiennych wieczorów i zapewne myśl o niej będzie mi towarzyszyła jeszcze bardzo długo.

"Miłość czuła się samotna. Nie było niczego i nikogo poza nią. Postanowiła zatem obdarzyć sama siebie parą oczu. Zamknęła je, i wtedy powstała noc. Potem je otworzyła, i tak urodził się dzień. Wkrótce noc przeobraziła się w księżyc, dzień stał się słońcem. A gdy zapadł zmierzch i oboje po raz pierwszy musieli wspólnie się pojawić na niebie, zapałali do siebie...