Jeśli kiedykolwiek wcześniej uważałam jakiś komiks za najdziwniejszy, to z całą pewnością muszę zepchnąć go z piedestału i postawić na nim Komarów, holenderskiego rysownika - Barta Nijstada. Komarów to mała wioska, w której dzieją się pozornie nic nie znaczące rzeczy. Z czasem jednak przeradzają się one w takie, o rozmiarze apokaliptycznym. Prolog przedstawia mężczyznę, który za wszelką cenę chce się pozbyć fabryki asfaltu. Między wierszami można wyczytać, że nie chodzi mu wcale o zakład pracy, a jedynie przemawiają przez niego jego rasistowskie zapędy. Ten łysiejący mężczyzna, jak się okazuje, jest ojcem głównego bohatera historii. Nic w Komarowie nie jest normalne. Weźmy za przykład grubą sąsiadkę chłopca. W przedziwny sposób tworzy postacie o abstrakcyjnych kształtach. Właśnie to prowadzi do destrukcji.

Na pierwszy rzut oka tutaj nie widać żadnej fabuły. Ot, chłopiec, który wyprowadza psa otyłej sąsiadki i próba zamknięcia fabryki asfaltu. Tyle. Na kartach tej historii jest więcej grozy, niż choćby w Maczużniku, którego czytałam przed Komarowem. Czarno-białe ilustracje idealnie oddają nastrój, który panuje w miasteczku.

Autor dodał też głęboko skrywane zainteresowanie sprawami seksualnymi, głównego bohatera. W wyobraźni chłopca dzieje się mnóstwo. Zaczynając od wyimaginowania sobie nauczycielki na plaży kończąc na pewnej sytuacji z psem sąsiadki. Bart Nijstad tworząc społeczeństwo, które niszczy samo siebie pragnął pokazać nam zapewne, autodestrukcje społeczeństwa, zagubienie się w natłoku wszystkiego, co oferuje współczesny świat.

Nie pokazuje tego jednak w jasny i precyzyjny sposób. Wykorzystuje wszystko, co wydaje się być nierealne. Najciekawszą postacią była właśnie otyła sąsiadka. Jest idealnym przykładem ludzkiej niedoskonałości i słabości, która dotyka każdego z nas. Mimo wszystko jednak, cała fabuła jest posklejana z różnych kadrów, które w praktycznie żaden sposób nie łączą się ze sobą. A na końcu, niestety, nie dostajemy odpowiedzi na żadne, z nurtujących nas pytań. A szkoda. Gdyby chociaż w epilogu autor rozwiał nasze wątpliwości, byłoby dużo lepiej.

Wiadomo, że komiks to nie tylko fabuła i styl autora, ale również rysunki. Te tutaj są mocno wycieniowane, co daje duży plus, wyglądają bardziej realnie. Wręcz strasznie. Nie ma tutaj też za dużo tekstu. Gdy na początku na szybko przeglądałam zdziwiłam się, że są same ilustracje, bez tekstów. Nie, żeby jakikolwiek tekst był potrzebny. Nic nie wnosi do zrozumienia fabuły. Trzeba zapewne mocno wczuć się w historię, by cokolwiek zrozumieć. Może po prostu to komiks nie dla mnie.

Zainteresował mnie prolog, który niestety nie wnosi nic nowego do historii, oprócz wyjaśnienia nazwy miasteczka. A szkoda - gdyby rozwinąć ten temat wyszedłby naprawdę kawał dobrej fabuły. Bart Nijstad ma potencjał i dużą liczbę pomysłów. Ale lepiej by wyszedł na tym, gdyby z każdego wątku stworzył inną, osobną historię. Zdecydowanie.

Jeśli kiedykolwiek wcześniej uważałam jakiś komiks za najdziwniejszy, to z całą pewnością muszę zepchnąć go z piedestału i postawić na nim Komarów, holenderskiego rysownika - Barta Nijstada. Komarów to mała wioska, w której dzieją się pozornie nic nie znaczące rzeczy. Z czasem jednak przeradzają się one w takie, o rozmiarze apokaliptycznym. Prolog przedstawia mężczyznę,...