Czytałem jako „Gofred abo Jeruzalem wyzwolona” w brawurowym przekładzie bratanka Jana Kochanowskiego, Piotra. Jest to wbrew temu, co piszą w biogramie Tassa na Wikipedii, epos rycerski, a nie poemat epicki. I jest to jedno z nielicznych dzieł tego rodzaju, które uważano onegdaj za jeden z nielicznych pohemeryckich eposów, który mógł stać na półce obok wielkich epopei starożytności.

Historia opowiada dzieje pierwszej krucjaty z 1099 roku, fabuła mieni się od namiętności bohaterów i nadprzyrodzonych interwencji, a Tasso jest w tym wszystkim obecny od środka; nie uświadczymy tu zdystansowanego, dalekiego komentarza, a same postacie grają przed nami na scenie jak zawodowi aktorzy, co przydaje im trochę lalkowych rysów, a całemu utworowi wiele patosu. No i właśnie. Nawet najbardziej megalomańskie sceny nijak się mają do tych z „Iliady”, wszystko to jakieś takieś niewielkie, mimo że na zapleczu wojny stoją przecież diabelskie i anielskie zastępy. Rzemiosło wojenne, mimo że Tasso bardzo chciał mieć własnego szybkonogiego Achilla, nie zachwyca tak jak wiersze Homera, a Tankred, Gofred czy Rynald nie są aż takiego kroju bohaterami, jak Achajowie i Trojańczycy. Troszkę się więc zawiodłem…

Czytałem jako „Gofred abo Jeruzalem wyzwolona” w brawurowym przekładzie bratanka Jana Kochanowskiego, Piotra. Jest to wbrew temu, co piszą w biogramie Tassa na Wikipedii, epos rycerski, a nie poemat epicki. I jest to jedno z nielicznych dzieł tego rodzaju, które uważano onegdaj za jeden z nielicznych pohemeryckich eposów, który mógł stać na półce obok wielkich epopei...