Niewinny klaps? Przecież to nic takiego. Jedno uderzenie i dziecko chodzi jak w zegarku. To takie przywrócenie ustawień fabrycznych latorośli. Zaznaczenie kto tu rządzi. Sprawienie, że wszystko wraca do normy. Czy takimi kategoriami powinien myśleć rodzic?

Jedenaste nie dotykaj. Moja historia przemocy to opowieść o tym, jak uderzenie może zmienić życie. Jeden klaps, a jak może zrujnować życie. Sprawić, że nic już nie jest takie jak dawniej. Lata upokorzeń, kłótni i niekończącej się terapii. To miała być bolesna i pełna cierpienia książka. Nie łatwa, bo mówienie o przemocy nie jest proste. Wymaga wiele wyrzeczeń i przełamania się. Czy ta historia taka była?

Ta pozycja jest o wszystkim. Dosłownie o wszystkim. O bajkach, filmach, książkach, muzyce, kościele, doświadczeniach seksualnych, mężczyznach i analizach tego, co na temat agresji myślą i przede wszystkim piszą specjaliści. I w tym wielkim kotle zwanym moją historią przemocy jest kilka stron dotyczących faktycznych wspomnień autorki.

Oczywiście wszystkie poruszane kwestię przedstawione są w bardzo negatywnym świetle. Złe są bajki, bo pokazują niepoprawne wzorce. Złe są filmy, bo wywołują gloryfikacje przemocy. Kościół to najlepiej spalić, bo sieje zamęt. A faceci to jakiś gorszy sort pozbawiony mózgu.
Przez ponad 400 stron czytamy, jakie to wszystko jest nieprzyzwoite i naganne. A gdzie ta opowieść o doświadczeniach autorki? Gdzie te bolesne wspomnienia? Gdzie jest to radzenie sobie z traumą z dzieciństwa? Nie ma. Wszystko sprowadzone jest do klapsa, który wywołuje podniecenie seksualne. Nie chce mi się wierzyć, że trzylatka odczuwa przyjemność z bicia po pośladkach. Sama szukanie przemocy również wydaje mi się naciągane. Tylu specjalistów nie potrafiło pomoc autorce?

To miała być dobra książka. A jest tak naprawdę coś, co bardzo trudno się czyta. I nie ze względu na bagaż emocjonalny, a na wielowątkowość. Jedenaste nie dotykaj. Moja historia przemocy to książka o niczym. Jedyny plus to przytoczenie rozpraw na temat przemocy. Jednak gdybym chciała przeczytać, co inni o tym mówią na ten temat, to sięgnęłabym po artykuł naukowy, a nie po literaturę wątpliwej jakości.

Niewinny klaps? Przecież to nic takiego. Jedno uderzenie i dziecko chodzi jak w zegarku. To takie przywrócenie ustawień fabrycznych latorośli. Zaznaczenie kto tu rządzi. Sprawienie, że wszystko wraca do normy. Czy takimi kategoriami powinien myśleć rodzic?

Jedenaste nie dotykaj. Moja historia przemocy to opowieść o tym, jak uderzenie może zmienić życie. Jeden klaps, a jak...