Granice są dla mnie jednym z najważniejszych i najbardziej wymagających tematów w wychowaniu i rozwoju dziecka. Złoty środek bywa trudny do znalezienia. Z jednej strony tego kontinuum jest nadmierna sztywność, odmawianie dziecku i decydowanie za nie w imię dyscypliny albo samego faktu, że jesteśmy dorośli i wiemy lepiej (np. co może być dobre i zdrowe). Z drugiej zaś jest bezwzględna akceptacja zachowań dziecka i samopoświęcenie w imię miłości. Wyzwanie polega na tym, że człowiek potrzebuje w rozwoju zarówno bezwarunkowej miłości, jak i rodzica, który uczy, czym granice są, potrafi je wyznaczyć u siebie i szanować u dziecka.

Jarek Żyliński w swojej książce „Granice dzieci i dorosłych” dokonał czegoś, co wydaje mi się mega trudne, czyli w przyswajalny dla rodzica sposób opisał pojęcie granic w kontekście rozwoju dziecka. Autor zaczyna od czegoś, co nazwałabym bazą, czyli teorii o tym, do czego są potrzebne granice i co zawierają, a także co informuje nas o ich przekraczaniu. Granice osobiste możemy podzielić na cztery sfery: myśli, uczuć, wyborów i ciała. Każdej z tych sfer poświęcony został odrębny, obfity w przykłady i wskazówki na temat wzmacniania granic dziecka, rozdział. Autor podpowiada, jak reagować, żeby dbać o siebie, a jednocześnie nie naruszać granic dziecka czy w jakich sytuacjach mamy, jako dorośli, prawo do przekraczania granic małego człowieka.

Wartościowa i potrzebna pozycja!

Granice są dla mnie jednym z najważniejszych i najbardziej wymagających tematów w wychowaniu i rozwoju dziecka. Złoty środek bywa trudny do znalezienia. Z jednej strony tego kontinuum jest nadmierna sztywność, odmawianie dziecku i decydowanie za nie w imię dyscypliny albo samego faktu, że jesteśmy dorośli i wiemy lepiej (np. co może być dobre i zdrowe). Z drugiej zaś jest...