Wychowałam się na Radiu Wolna Europa, Głosie Ameryki i paryskiej "Kulturze". Do dziś pamiętam, że gdy coś istotnego się działo w Polsce, a prawdy nie mogliśmy legalnie poznać, to siadaliśmy na brzegu wanny i słuchaliśmy WE z radia, które stało na dolnopłuku, bo tylko tam jakimś cudem odbierało :).
Pamiętam też przemycane przez Pawła z Paryża niewielkie egzemlarze Kultury, które pożyczaliśmy na jeden, dwa dni, bo chętnych do czytania było wielu. Nie sposób było przeczytać w tak krótkim czasie wszystkiego, trzeba było wybierać.
Biorąc do ręki książkę "Giedroyc i Kultura" miała trochę inne oczekiwania.

Czytelnik znajdzie w niej historię powstania tej kultowej pozycji oraz dość powściągliwy obraz pomysłodawcy i jednocześnie wieloletniego twórcy Kultury. Oczekiwałam więcej informacji o tym, co decydowało o takim a nie innym doborze tekstów oraz autorów. Że poznam jakąś spójną wizję Giedroycia na Polskę tamtych czasów. W tej książce nie znalazłam tego.

Autor opiera się na wspomnieniach i przekazach bardzo wielu ludzi związanych z Kulturą. Cytuje ich poglądy o autorze i samym piśmie.

A jednak niedosyt został.

Mam w swoim zbiorze jeden egzemplarz Kultury z początku lat osiemdziesiątych. Ma dla mnie dużą wartość. A jaką będzie miał dla moich wnuków?

Wychowałam się na Radiu Wolna Europa, Głosie Ameryki i paryskiej "Kulturze". Do dziś pamiętam, że gdy coś istotnego się działo w Polsce, a prawdy nie mogliśmy legalnie poznać, to siadaliśmy na brzegu wanny i słuchaliśmy WE z radia, które stało na dolnopłuku, bo tylko tam jakimś cudem odbierało :).
Pamiętam też przemycane przez Pawła z Paryża niewielkie egzemlarze Kultury,...