Czytałem tę książkę bardzo długo. Temat jest ciekawy, tylko książce brakuje werwy. Jak dla mnie jest stanowczo za sucha. Tym niemniej jest to przyjemne wprowadzenie do tematu, bo książka mogłaby być nawet bardziej szczegółowa. Podobały mi się opisy poszczególnych części - Blois, Szampanii etc. Ciekawe są różnice między północą a południem Francji. Północ - bardzo sfeudalizowana, a na południu prawie nie znano lenna i wasalstwa. Początek - X/XI wiek to ograniczone wpływy monarchy, na tle anarchii feudalnej, którą z kolei starał się powstrzymać Kościół. Wprowadzając instytucję Pokoju i Rozejmu Bożego czy nawet poprzez utworzenie zakonów rycerskich. Kościół przejął rolę stróża sprawiedliwości i pokoju. Chyba tylko dzięki temu udała się I krucjata ! Ciekawe, że w 993 roku, synod w Chelles orzekł, że jeśli papież wyda opinię sprzeczną z Pismem Świętym to jest ona nieważna. Również w późniejszym okresie Kościół francuski pozostał w dużej mierze niezależny od papiestwa i swą lojalność wobec króla przenosił nad tą wobec papieża. Warto zwrócić uwagę na ciągłe ekskomuniki królów francuskich. Nie ukrywam, że dla mnie najciekawsze były opisy panowania ostatnich Kapetyngów. Ludwik IX Święty - silny władca, nowatorski prawodawca, troskliwy administrator … Mimo nieudanych krucjat. Zabawny jest opis rywalizacji w pobożności Ludwika IX i władcy Anglii Henryka III. Ludwik ubierał się bez ostentacji, był umiarkowany w jedzeniu i mowie. Co było uważane za niestosowne dla władcy - który powinien wykazywać się pewnym przepychem ? Nie był jednak władcą słabym. Był impulsywny i łatwo wybuchał gniewem. Wbrew wielu poddanym opierał się też na zakonach żebraczych. Z których wywodzili się enqueteurs - kontrolerzy administracji królewskiej. Popierał Inkwizycję, wystrzegał się świeckich pieśni, całował ręce trędowatych :). Swoim zachowaniem zawstydzał wielu duchownych. Może dlatego wysokie podatki jakie nakładał na Kościół nie wywoływały sprzeciwu. Prowadził też spory z papiestwem, np. o ważność ekskomunik. Za jego rządów nastąpił wzrost dobrobytu we Francji. Ciekawe jest porównanie rządów Ludwika z rządami jego wnuka - Filipa IV Pięknego. Ten ostatni na tle dziadka jawi się niemal jak typ Antychrysta, zbliżony do Teodoryka Wielkiego. Filip musiał się zmagać z buntem we Flandrii, na karku miał konflikt z królem Anglii, który sam sprokurował. Dokonywał rozlicznych manipulacji pieniężnych, nakładając też nadzwyczajne podatki. W 1295 roku przeniósł skarb z Le Temple do Luwru. W końcu zaś zerwał sojusz z papiestwem. Z czego papiestwo nie otrząsnęło się do czasów kontrreformacji (pomijam tu drażliwą kwestię krucjat aragońskich). Krytycy twierdzili, że za jego czasów Żydów, templariuszy, chrześcijan rzucano lwom na pożarcie. Po kryzysie z lat 1305-1307 nastąpiła klęska głodu w latach 1315-1317, a wkrótce wybuchła wojna stuletnia. Wraz z nią przyszła czarna śmierć, która w moim mniemaniu jest plagą apokaliptyczną. Ludność Francji z 20 milionów na początku XIV wieku w ciągu stu lat zmniejszyła się o połowę. Książka napisana przez Brytyjki, wydana w 1980 roku - zawiera kilka kuriozalnych błędów.

Czytałem tę książkę bardzo długo. Temat jest ciekawy, tylko książce brakuje werwy. Jak dla mnie jest stanowczo za sucha. Tym niemniej jest to przyjemne wprowadzenie do tematu, bo książka mogłaby być nawet bardziej szczegółowa. Podobały mi się opisy poszczególnych części - Blois, Szampanii etc. Ciekawe są różnice między północą a południem Francji. Północ - bardzo...