„Bo dzisiaj istnieje tylko to, co jest dostrzegane przez innych. Istnienie samo w sobie dawno już straciło sens”

Kiedyś załaduję całą walizkę książkami Stasiuka i pojadę na Wschód, na Bałkany albo gdzie bądź. Czuję, że wszędzie byłoby dobrze podróżować z tą obserwacją i poetyką.

Nawet podróż w czasy dzieciństwa wydaje się znajoma i tak podobna, choć czasowo inna. Ten sam biały kredens u babci i dziadek wracający z wodą ze studni. Niemalże słyszę dźwięk blaszanych wiader.

W tym cała niesamowitość Stasiuka, że swoim słowem przenosi w moje wspomnienia. Innym razem pisze o swoich doznaniach a ja mam wrażenie, jakby były moje. Chociaż nie były. Niemal czuję chłód warszawskiego bruku. Tłum wsłuchany w Jana Pawła II jak żywy staje mi przed oczami, choć ta chwila nie była moim udziałem. Ale pamiętam jak umierał, jaki był wtedy kruchy i bezbronny, wciąż na widoku, jakby obdzierał z tajemnicy to umieranie. Pamiętam, że myślałam wtedy - już dosyć, już nie trzeba, wolno Ci odejść.

To świetny zbiór krótkich tekstów. Tych z podróży w Europę i tych w siebie.

„Bo dzisiaj istnieje tylko to, co jest dostrzegane przez innych. Istnienie samo w sobie dawno już straciło sens”

Kiedyś załaduję całą walizkę książkami Stasiuka i pojadę na Wschód, na Bałkany albo gdzie bądź. Czuję, że wszędzie byłoby dobrze podróżować z tą obserwacją i poetyką.

Nawet podróż w czasy dzieciństwa wydaje się znajoma i tak podobna, choć czasowo inna. Ten sam...