Czyżbyśmy wracali do klasyki? W tym roku mieliśmy już powieść, która niejako składała hołd Orwellowi – „Ministerstwo prawdy”, a teraz zewsząd naskakiwały na mnie opinie, że „Elmet” przypomina „Drogę” Cormaca McCarthy’ego. A że „Drogę” czytałam dobre 2–3 lata temu i pamiętam do dzisiaj, jak duże wrażenie zrobiła na mnie ta powieść (wcale z drugiego końca pokoju nie patrzy na mnie właśnie oskarżycielsko wciąż nieprzeczytane „To nie jest kraj dla starych ludzi”), to długo się nie zastanawiałam. Gdy tylko otworzyłam paczkę, wiedziałam, że kwestia skończenia dnia pracy dzieli mnie od jej lektury.

Prawda jest taka, że „Elmet” jednak poczekał do soboty, ale został przeczytany zaraz na jednym posiedzeniu. Ułatwiła mi to oczywiście niewielka objętość powieści, ale jeśli mam być szczera, to nawet gdyby wydłużyć ją o kolejne 200–300 stron, to i tak pewnie nie podniosłabym się z miejsca aż do momentu zakończenia. Dlaczego? Bo Fiona Mozley w tylko sobie znany sposób przykuła mnie do siebie już od pierwszych stron.

Daniel i Cathy to wyjątkowe rodzeństwo. Nie chodzą do szkoły jak inne dzieci, przynajmniej już nie, a czas spędzają w zbudowanym przez ich tatę domku w środku lasu. Polują na króliki, uczą się strzelać z łuku, a jedyne osoby, które znają, to ich papa i kilku sąsiadów. Wszystko zmienia się, gdy ich tata postanawia zaangażować się w pomoc mieszkańcom wioski w pobliżu ich domostwa. Na ich beztroskie dzieciństwo pada mrok, od którego nie będą mogli się opędzić.

Fiona Mozley wykonała kawał dobrej roboty, jeśli chodzi o budowanie napięcia w tej książce. Niepokój czai się tutaj za każdym zdaniem i czytelnik czuje, jakby po każdym przewróceniu strony zbliżał się o krok do tragedii. Sztuką jest jednak nie przesadzić. Bo jeśli balonik napompowany zostanie za bardzo, to ostatecznie pęknie za wcześnie i czytelnika dopadnie frustracja, a jeśli nie dopompowuje się go wystarczająco, to wielki finał zamiast huku przypominać będzie raczej małe pyknięcie. „Elmet” jest natomiast doskonale wyważony.

Ale i tak najwięcej konsternacji wywołało u mnie zakończenie. Jeszcze długo po skończeniu lektury siedziałam i zastanawiałam się – czy to mi się podobało? Czy może ostatecznie samym zakończeniem tej historii jestem delikatnie rozczarowana? Po czasie doszłam jednak do wniosku, że raczej jestem ukontentowana, może nie w 100%, ale zdecydowanie bardziej zadowolona niż rozczarowana.

Mroczna, brudna i duszna powieść o rodzinnej lojalności, życiu na marginesie społeczeństwa, przetrwaniu w trudnych warunkach i wobec ludzkiej nieprzychylności. Jest to też historia dorastania młodej dziewczyny w cieniu samodzielnego ojca, do którego wszyscy zwracają się po pomoc. Dziewczyny, która postawiła sobie za cel ochronę młodszego brata za wszelką cenę. To również historia młodego chłopca, który może się tylko przyglądać i który na zawsze chciałby pozostać w tym lesie. Sięgnijcie, jestem ciekawa, jak według was zakończyła się ta historia.

Kinga Kolenda