Dla wszystkich zakochanych w Nixonie Abandonato mam zarazem dobrą i złą wiadomość. Zacznijmy od tej dobrej. W Polsce pojawiła się kolejna książka z serii Eagle Elitte, co sugeruje więcej jego przystojnej buźki, zwłaszcza że druga część jest pisana z jego perspektywy. Z kolei zła wiadomość jest taka, że jeżeli nie lubicie schematów wprost ze Zmierzchu, gdzie w jednej lasce zakochani są dwaj faceci, to możecie się zawieść.

„Elect”, bo taki nosi tytuł druga część serii Rachel Van Dyken, jest kontynuacją wydarzeń z „Elity”. Wracamy więc w mury prestiżowej prywatnej szkoły, gdzie uczy się elita amerykańskiego półświatka. Po tym, jak Nixon odkrył, kim tak naprawdę jest Tracey Rooks, postanowił postawić ją sobie na piedestale i do końca życia chronić, nawet za ceną swojego życia. W wyniku działań z pierwszej części, w skład których wchodziła napaść na tle seksualnym, pistolet dziadka i dużo krwi, dochodzi do zachwiania pokoju między rodzinami. Sytuację mocno komplikuje niespodziewany gość z Sycylii, który przybył, by wymierzyć sprawiedliwość i przywrócić harmonię. Nixon zostaje zobligowany do wyjaśnienia całej sytuacji, bo jak nie to… czekają go długie wakacje nad jeziorem Michigan. Młody BOSS podchodzi jednak inteligentnie do sprawy i w pierwszej kolejności, jak przystało na poważnego szefa mafii, postanawia chronić Trace i pchnąć ją w ramiona swojego najlepszego, zakochanego w niej po uszy, przyjaciela.

Przepraszam za sarkazm, ale nie da się tego opowiedzieć z pełnią szacunku i powagi. Fabuła jest po prostu śmieszna, wprost z typowych książek dla nastolatek. Dwóch napakowanych gości walczy o uczucie jednej, całkiem przeciętnej laski. Nigdy nie podobał mi się ten schemat, a im starsza się staję, tym gorzej go odbieram. Wszystko w tego typu wątkach sprowadza się do trzech rzeczy:

• Średnio spostrzegawczej bohaterki, która poprzez narastającą kataraktę na oczach nie widzi, że jej męski przyjaciel stoi poza zoną przyjaźni.
• Zakochanego chłopaka, który jest w stanie zrobić dla swojej wybranki wszystko, nawet oddać ją innemu, by tylko była bezpieczna.
• No i oczywiście głównego zainteresowanego, który bardziej lub mniej skrycie kocha się w średnio spostrzegawczej bohaterce, a gdy nadarza się okazja, nie jest w stanie się powstrzymać i uzewnętrznia się przed bardzo zaskoczoną dziewczyną.

Mniej więcej tak to właśnie wygląda w tej książce. Rozdziały pisane są z perspektywy Nixona, Chase’a i Phoenixa, z tym że autorka trochę się zapędziła i zamiast poświęcić więcej uwagi Nixonowi, bo to w końcu o nim miała być ta książka, najwięcej do powiedzenia ma Chase. Nawet policzyłam, ile rozdziałów mają poszczególne postacie i możecie mi uwierzyć, że Chase ma o 4 rozdziały więcej od Nixona. Bardzo mnie to zawiodło, bo w pierwszej części było go bardzo niewiele, czekałam na tę książkę i możliwość zajrzenia mu do głowy i poznania go lepiej. Dostałam za to odę do Trace autorstwa Chase’a Wintera.

Plusem na pewno jest to, że mimo kalejdoskopu uczuć skierowanych pod adresem Panny Rooks, postać Nixona jest mocno zaangażowana w sprawy mafii. Rozdziały z jego perspektywy były więc źródłem jakichkolwiek wydarzeń, które napędzały tę mafijną cześć fabuły. Podobnie Phoenix, który okazał się zupełnie innym człowiekiem niż w pierwszej części. Autorka miała ciekawy pomysł i konsekwentnie go realizowała, co prawda wszystko było bardzo przewidywalne, a niekiedy nawet karykaturalne, ale ostatecznie ma to ręce i nogi.

Trochę brakowało mi bohaterów drugoplanowych, którzy w pierwszej części inicjowali ciekawe i zabawne sytuacje. Tex oraz Mo często wprowadzali luźną atmosferę, spajając kilka randomowych osób w coś na kształt rodziny z wyboru. Ewidentnie tego zabrakło. W tej części zostali zdegradowani jedynie do jednostkowych sytuacji, w których wypełniali rozkazy albo jedli posiłki.
Reasumując, fabuła książki jest odbiciem z szablonu książek dla nastolatek i za mocno skupia się na wątku miłosnym Nixon-Trace-Chase. Przez to książka ma zdecydowanie gorszy odbiór, spadając z gatunku książki mafijnej na poziomie, do młodych gangsterów w szkolnych mundurkach. Autorka trochę mnie zawiodła, niemniej liczę, że jest to stan przejściowy i kolejna część zafunduje mi znacznie więcej pozytywnych emocji. Na pewno po nią sięgnę, chcąc się przekonać czy Chase zdecyduje się na ślub.

Karolina Wierna