Nastoletnią Natsuki spotyka w życiu wiele przykrych doświadczeń i świat wyobraźni stanowi dla niej sposób na ucieczkę. Niesamowicie ciekawie przedstawiony jest świat i cała fabuła z perspektywy dziecka z nałożonymi na to elementami magicznymi (szczególnie jeden epizod jej relacji z nauczycielem, gdzie realizm magiczny w powieści osiąga swój szczyt).

Drugim elementem, który pomaga Natsuki przetrwać ciężkie chwile jest jej ukochany dom dziadków położony głęboko w górach. Jeżeli macie jakieś miejsce, do którego często jeździliście w dzieciństwie, na pewno przyjdzie Wam na myśl podczas lektury.

Jednak ta “magiczna perspektywa”, która tak przypadła mi do gustu w przypadku nastoletniej Natsuki, bardzo gryzła mi się z dorosłą wersją głównej bohaterki, nadając całej postaci schizofreniczny charakter. Ponieważ w drugiej części fabuły zaczęło się robić…. no cóż, dziwnie.

Od razu może uprzedzę, że jeżeli nie przepadacie za makabrycznymi lub nieaprobowanymi społecznie zachowaniami, ta książka może nie być dla Was. Nie chcę tutaj za dużo zdradzać, ale ja osobiście przez kilka fragmentów ledwo przebrnęłam z wyrazem obrzydzenia na twarzy - im dalej w fabułę, takich scen było coraz więcej. A podkreślę, że zazwyczaj żaden kryminał mi nie straszny.

Z wieloma myślami, które próbuje przekazać nam autorka, łatwo się zgodzić i utożsamić - Sayaka Murata zwraca uwagę na sztywne ramy społeczne i problemy tych jednostek, które nie są się w stanie podporządkować społeczeństwu (nazywanemu tutaj wymownie Fabryką). Murata podkreśla absurdalne normy, których przestrzegamy, jednocześnie sama tworząc jeszcze bardziej zwariowane realia.

Jednak w moim odczuciu te myśli nie zostały wyczerpująco zarysowane - za każdym razem dostajemy tezę bez rozwinięcia, którego zdecydowanie mi tutaj zabrakło. Zamiast pokusić się o kontynuację rozważań, pójście o rok dalej, autorka dorzuca kolejną makabryczną scenę, odwracając nasza uwagę.

Dlatego też mam mieszane uczucia po lekturze. Czuję, że była ona wartościowa i zawierała ciekawe przemyślenia, jednak okropność niektórych zdarzeń równocześnie bardzo mnie odrzucała.

Jeżeli “Ziemianie” zostaną kiedyś przetłumaczeni na język polski, na pewno podzielą środowisko czytelnicze i wzbudzą wiele kontrowersji.

Nastoletnią Natsuki spotyka w życiu wiele przykrych doświadczeń i świat wyobraźni stanowi dla niej sposób na ucieczkę. Niesamowicie ciekawie przedstawiony jest świat i cała fabuła z perspektywy dziecka z nałożonymi na to elementami magicznymi (szczególnie jeden epizod jej relacji z nauczycielem, gdzie realizm magiczny w powieści osiąga swój szczyt).

Drugim elementem, który...