Ogromny szacunek i podziękowania dla Pani Agnieszki Dobkiewicz za trud i chęci przybliżenia nam raczej mało znanego obozu Gross-Rosen. Jest to bardzo trudne zadanie, gdyż nie zachowała się dokumentacja z tego obozu koncentracyjnego. Autorka opisuje sześć wstrząsających historii młodych kobiet, które spotkał jeden los piekła Gross-Rosen oraz przerażających i niewyobrażalnych Marszów Śmierci. Takie książki traktuję również jako oddanie szacunku wszystkim tym, którzy nie mogli podzielić się swoimi przeżyciami.

Do jakiego stanu trzeba doprowadzić człowieka, żeby myślał o śmierci jak o wybawieniu i nagrodzie? Poniższe cytaty pochodzące z książki powinni wystarczyć za opinię i w jakimś stopniu przybliżyć nam piekło Holokaustu. Bardzo mocna i ważna książka, która ratuje od zapomnienia kolejne historie i obóz koncentracyjny Gross-Rosen. Obowiązkowa dla wszystkich interesujących się podobną tematyką.

„Zginęli nie tylko ludzie, lecz także konie. Skrajnie wygłodzone kobiety rzuciły się na ich ciała i rękami rozdzierały je, i wkładały sobie do ust kawałki zakrwawionego, surowego mięsa. Dziś trudno o tym myśleć bez odrazy, ale wtedy wielu z nich ten barbarzyński posiłek uratował życie”.

„Kiedy wszedłem do szopy, pomyślałem, że mamy tu grupę starych mężczyzn… - mówił 7 maja 1945 roku major Aaron S. Cahan, oficer medyczny wyznaczony do zbadania stanu kobiet. – W tamtym czasie dałbym im od 50 do 60 lat. Byłem zaskoczony i zszokowany, gdy zapytałem jedną z tych dziewczyn, ile ma lat, i powiedziała, że ma 17. Byłem pewien, że ma nie mniej niż 50…”.

„Żołnierzami wstrząsnęła zwłaszcza śmierć dwudziestosiedmioletniej Feli Szeps z Dąbrowy Górniczej. Po śmierci dziewczyna ważyła… 29 kilogramów. Według jej dokumentacji medycznej wyglądała jak 75-letnia kobieta.

„Niezwykle szczegółowo opisała izolację i zamknięcie w getcie łódzkim, mówiła o życiu codziennym, o tym, jak można było funkcjonować w tym totalnym poczuciu zagrożenia, o miłości w getcie, o swoim pierwszym mężu, o tym, jak się ludzie wspierali podczas likwidacji getta i wywózki do Oświęcimia, o ostatnim spotkaniu z mamą. Powiedziała, że to był najtragiczniejszy moment w jej życiu, gdy zostały już ogolone i zapędzone do łaźni, i jakaś kobieta zaczęła do niej mówić. Ona jej nie poznała, a to była jej matka. Bo pierwszy raz widziała matkę nago i bez włosów”.

Ogromny szacunek i podziękowania dla Pani Agnieszki Dobkiewicz za trud i chęci przybliżenia nam raczej mało znanego obozu Gross-Rosen. Jest to bardzo trudne zadanie, gdyż nie zachowała się dokumentacja z tego obozu koncentracyjnego. Autorka opisuje sześć wstrząsających historii młodych kobiet, które spotkał jeden los piekła Gross-Rosen oraz przerażających i niewyobrażalnych...