„-Mówiłem Ci, że jestem koszmarem. Mogę nie zapanować nad swoimi odruchami. Mogę cię skrzywdzić, a tego bym nie chciał. Jestem pewien, że ty również. Nie skończyłoby się to dobrze dla nikogo.
- Nie jesteś koszmarem, nie dla mnie. Jesteś moim wybawieniem i moją nadzieją. Bez ciebie wolę nie myśleć jakbym skończyła”
Jak wiecie lub nie, jestem fanką booktorów. Biorę w nich udział z ogromną chęcią, ponieważ jest to bardzo ciekawa przygoda. Tym razem wzięłam udział w booktourze z książką „Dwór koszmarów” Adrianny Senger. Czy było warto? Przeczytajcie.
Książka jest napisana prostym językiem, jednak czuć brak swobody w posługiwaniu się słowem. Czytało się ją lekko i bardzo szybko. Autorka miała interesujący zamysł na fabułę, jednak można by ją urozmaicić, ponieważ była trochę mdła. Świat wykreowany jest przystępny, jednak brakowało mi szerszego rozwinięcia go. Nie mamy reguł w nim rządzących, a postacie magicznie nie są w pełni scharakteryzowane. Dodatkowo miałam wrażenie, że był on powierzchownie potraktowany. Autorka mogła go lepiej rozwinąć. Odbiór bardzo psuły mi przekleństwa, które całkowicie nie pasowały do klimatu lektury, odnosiłam wrażenie, że były użyte bez przemyślenia i nieadekwatnie do treści. Tak samo było ze sceną 18+. Całokształt plasuje się jako w miarę lekka lektura, w której bohaterka zmaga się z różnymi przeciwnościami. Książka nie opiewa w brutalność, nie znajdziemy w niej wiele z treści dla dorosłych. Nagłe wtrącenie tak trudnej i bolesnej sceny wręcz odrzucało. Gwałt nie jest czymś, co można wykorzystywać dla urozmaicenia treści. Powinien mieć on nieść konkretne konsekwencje dla bohaterki. Tutaj tego nie znajdziemy, ponieważ główna postać - Kira bardzo szybko przechodzi nad tym do porządku dziennego. Można odnieść wrażenie, że tak trudne doświadczenie w żaden sposób na nią nie wpłynęło. Uważam, że ta scena nie była, aż tak potrzebna, ewentualnie można by ją dopasować do klimatu całej treści. Ponadto autorka bardzo skupiła się na szczegółowym opisywaniu otoczenia, było to niepotrzebne, gdyż sztucznie zwiększało objętość tekstu, a dodatkowo powodowało znudzenie treścią. Jest to debiut Adrianny i wiele rzeczy można wybaczyć. To nie jest też tak, że książka w ogóle mi się nie podobała, znalazłam w niej potencjał. Akcja książki nie jest dynamiczna, momentami delikatnie nużyła. Autorka jeszcze niewprawnie posługuje się budowaniem napięcia. Sama historia była momentami przewidywalna.
Kreacja bohaterów wymaga trochę poprawy. Postacie były mdłe, jednolite i ciężko było mi wykrzesać wobec nich jakieś uczucia i emocje. Główna bohaterka nie wzbudziła mojej sympatii, ponieważ ciężko mi było uwierzyć w realność jej kreacji.
Podsumowując, jest to debiut, który ma potencjał i mam nadzieję, że autorka będzie się dalej rozwijała i szlifowała swój warsztat, co wpłynie na powstawanie coraz lepszych książek spod jej pióra. Życzę Adriannie powodzenia i dalszych sukcesów.

„-Mówiłem Ci, że jestem koszmarem. Mogę nie zapanować nad swoimi odruchami. Mogę cię skrzywdzić, a tego bym nie chciał. Jestem pewien, że ty również. Nie skończyłoby się to dobrze dla nikogo.
- Nie jesteś koszmarem, nie dla mnie. Jesteś moim wybawieniem i moją nadzieją. Bez ciebie wolę nie myśleć jakbym skończyła”
Jak wiecie lub nie, jestem fanką booktorów. Biorę w nich...