Miłość potrafi być niebezpieczna – dla portfela, kręgosłupa, zdrowia psychicznego. Jednak główną bohaterkę powieści „Dostatecznie blisko” wystawia na znacznie większe ryzyko. Jubilee Jenkins cierpi bowiem na bardzo rzadką postać alergii. Jej ciało nie jest w stanie znieść kontaktu ze skórą innego człowieka. To oznacza, że kobieta może przypłacić życiem choćby przelotne muśnięcie czyichś palców, czyli coś, na co zdrowy człowiek zazwyczaj nawet nie zwraca uwagi.

Kilka dni przed ukończeniem liceum Jubilee zamknęła się w swoim mieszkaniu i przez dziewięć kolejnych lat ani razu nie wystawiła stopy za próg. Wszystkie sprawy załatwiała przez telefon lub internet, nie musiała rozmawiać z ludźmi twarzą w twarz. Sądziła, że w ten sposób spędzi całe swoje życie, jednak los miał wobec niej zupełnie inne plany.

Okoliczności zmuszają dwudziestosiedmioletnią Jubilee do wyjścia z domu i zmierzenia się ze światem. Początkowo kobieta nie radzi sobie z najprostszymi czynnościami, ale szybko robi postępy. Jednak gdy na jej drodze staje Eryk – sympatyczny rozwodnik samotnie wychowujący syna, Jubilee przekonuje się, że istnieją wyzwania, którym nie sposób sprostać, a należy do nich trzymanie w ryzach swojego serca.

Czasami autorzy romansów dają się ponieść wyobraźni do tego stopnia, że łączą w pary postaci, które nie mają ze sobą nic wspólnego, a w prawdziwym życiu prawdopodobnie nawet by się nie polubiły. Na szczęście Colleen Oakley nie popełnia tego błędu. W opowiadaną przez nią historię nietrudno uwierzyć. Relacja między bohaterami rozwija się powoli i nie bez przeszkód, a oni sami są skomplikowanymi ludźmi, obciążonymi bagażem doświadczeń. Pragnienia, wątpliwości czy obawy zarówno Jubilee, jak i Eryka sprawiają wrażenie autentycznych, a w zrozumieniu uczuć obu postaci pomaga pierwszoosobowa, naprzemienna narracja.

Żałuję, że niektóre ważne wydarzenia z życia głównej bohaterki rozgrywają się „poza kadrem” – dowiadujemy się jedynie, że miały miejsce, ale niestety nie możemy obserwować na bieżąco, jak Jubilee sobie z nimi radzi. Ten zarzut dotyczy głównie kilkunastu ostatnich stron. Wydaje się, że autorka bardzo chce jak najszybciej zamknąć tę historię, a samo zakończenie jakoś nie współbrzmi z resztą książki – zupełnie, jakby Oakley stworzyła je na samym początku, potem pozwoliła swojej opowieści płynąć swobodnie, nie zwracając uwagi, że ta zbacza z ustalonego kursu, a na samym końcu powróciła do swojego pierwotnego zamysłu, ograbiając wzruszającą historię ze sporej części uroku.

Chociaż fabuła „Dostatecznie blisko” osnuta jest wokół fikcyjnego problemu, pisarce udało się poruszyć – rzetelnie, z wyczuciem i w bardzo dobrym stylu – kilka tych prawdziwych, jak na przykład fobia społeczna, trudności wychowawcze, radzenie sobie ze stratą. To jeden z najważniejszych powodów, dla których warto sięgnąć po tę powieść – niepozbawioną wad, ale całkiem interesującą.

Małgorzata Pawlak