Kilka dni przed ukończeniem liceum Jubilee zamknęła się w swoim mieszkaniu i przez dziewięć kolejnych lat ani razu nie wystawiła stopy za próg. Wszystkie sprawy załatwiała przez telefon lub internet, nie musiała rozmawiać z ludźmi twarzą w twarz. Sądziła, że w ten sposób spędzi całe swoje życie, jednak los miał wobec niej zupełnie inne plany.

Okoliczności zmuszają dwudziestosiedmioletnią Jubilee do wyjścia z domu i zmierzenia się ze światem. Początkowo kobieta nie radzi sobie z najprostszymi czynnościami, ale szybko robi postępy. Jednak gdy na jej drodze staje Eryk – sympatyczny rozwodnik samotnie wychowujący syna, Jubilee przekonuje się, że istnieją wyzwania, którym nie sposób sprostać, a należy do nich trzymanie w ryzach swojego serca.

Czasami autorzy romansów dają się ponieść wyobraźni do tego stopnia, że łączą w pary postaci, które nie mają ze sobą nic wspólnego, a w prawdziwym życiu prawdopodobnie nawet by się nie polubiły. Na szczęście Colleen Oakley nie popełnia tego błędu. W opowiadaną przez nią historię nietrudno uwierzyć. Relacja między bohaterami rozwija się powoli i nie bez przeszkód, a oni sami są skomplikowanymi ludźmi, obciążonymi bagażem doświadczeń. Pragnienia, wątpliwości czy obawy zarówno Jubilee, jak i Eryka sprawiają wrażenie autentycznych, a w zrozumieniu uczuć obu postaci pomaga pierwszoosobowa, naprzemienna narracja.

Żałuję, że niektóre ważne wydarzenia z życia głównej bohaterki rozgrywają się „poza kadrem” – dowiadujemy się jedynie, że miały miejsce, ale niestety nie możemy obserwować na bieżąco, jak Jubilee sobie z nimi radzi. Ten zarzut dotyczy głównie kilkunastu ostatnich stron. Wydaje się, że autorka bardzo chce jak najszybciej zamknąć tę historię, a samo zakończenie jakoś nie współbrzmi z resztą książki – zupełnie, jakby Oakley stworzyła je na samym początku, potem pozwoliła swojej opowieści płynąć swobodnie, nie zwracając uwagi, że ta zbacza z ustalonego kursu, a na samym końcu powróciła do swojego pierwotnego zamysłu, ograbiając wzruszającą historię ze sporej części uroku.

Chociaż fabuła „Dostatecznie blisko” osnuta jest wokół fikcyjnego problemu, pisarce udało się poruszyć – rzetelnie, z wyczuciem i w bardzo dobrym stylu – kilka tych prawdziwych, jak na przykład fobia społeczna, trudności wychowawcze, radzenie sobie ze stratą. To jeden z najważniejszych powodów, dla których warto sięgnąć po tę powieść – niepozbawioną wad, ale całkiem interesującą.

Małgorzata Pawlak