Podobno stare domy mają duszę. Znają też ciekawe historie, które, zwłaszcza jeśli budynki liczą sobie kilkaset lat, układają się w nostalgiczną opowieść o przemijaniu. Tytułowy dom jest bardzo stary, został zbudowany w roku 1656 w czasach zarazy. Razem z Domem 1000 Opowieści czytelnik poznaje najważniejsze wydarzenia XX wieku, począwszy od roku 1990. Krok po kroku Dom zdradza swoje tajemnice, snując historię za historią. I choć z upływem czasu zmieniają się dekoracje, on niewzruszony wciąż tkwi w tym samym miejscu.

Sugestywne ilustracje układają się w bajkowo-realistyczną mozaikę, złożoną z elementów codzienności: urządzeń i mebli, zabawek, zwyczajów i powszednich zajęć mieszkańców, czy rozrywek. Wędrujemy razem z autorem od strony do strony, z piętra na parter, z przybudówki na podwórko. Czytanie tej książki jest jak przeglądanie rodzinnego albumu ze zdjęciami. Kolejna strona to twarze i mury starsze o kilka lat, nowe bruzdy i rysy na gładkich obliczach. Zmienia się wygląd, otoczenie, pory roku. Pojawiają się nowe przedmioty, rośnie kolejne pokolenie domowników. Ludzie niezmiennie rodzą się i umierają. Historia, przetaczająca się przez Europę i świat, splata się z osobistymi przeżyciami mieszkańców domostwa.

Można czytać „Dom” na wiele sposobów, a w drobiazgowe ilustracje wpatrywać się nieskończenie długo, za każdym razem odnajdując coraz to nowe szczegóły. A i tak jest szansa, że coś nam umknie. Ale to nawet dobrze. Dzięki takiemu zagęszczeniu rozmaitych detali obrazy są źródłem coraz to nowych historii, które patrzący może sam tworzyć. Wyobraźnia czytelnika dopowie treści ukryte w labiryncie detali. Aż chce się do tego „Domu” wracać co jakiś czas.

Charakterystyczna perspektywa i kolorystyka nasuwają skojarzenie z malarstwem niderlandzkim, zwłaszcza z Brueglem i jego specyficznym „spojrzeniem z lekkiego podwyższenia”. Takie ujęcie pozwala uczestniczyć w życiu mieszkańców, zbliżyć się do nich na wyciągnięcie ręki, tak po sąsiedzku zajrzeć przez płot. Czynnie włączyć się w obrządki, poznać tajemnice domowników, ich smutki i radości, zajrzeć w różne zakamarki wiekowego budynku. Operowanie odpowiednimi kolorami i światłem buduje atmosferę i porusza emocje czytelnika.

„Dom” jest też przykładem doskonale zaprojektowanej książki obrazkowej, która przyjęła formę albumu. To ilustracje są głównym komponentem opowieści a zwięzły, poetycki tekst amerykańskiego pisarza J. Patricka Lewisa sugeruje kierunek interpretacji. Co ciekawe, najpierw powstały ilustracje a dopiero później Innocenti wzbogacił książkę o wierszowane strofy.

Można potraktować tę opowieść metaforycznie. Bo prawdziwy dom to nie tylko ściany, okna i dach, mury. To rodzina, życie, które w nim się toczy, wspólne przeżycia i wspomnienia. Mówi się przecież, że ściany starych domów oddychają historią właścicieli. To inspirująca, wielowymiarowa opowieść nie tylko dla dzieci, i nie tylko dla wielbicieli talentu Innocentiego.