Czy czarno-biała (ze zdecydowaną przewagą czerni) książka może być paradoksalnie bardzo kolorowa? Może! Taką książką jest "Czarna książka kolorów".

To idealna pozycja nie tylko dla dzieci z niepełnosprawnością wzroku, ale też dla osób, które choć widzą, chciałyby spojrzeć na to, co znają, z nieco innej perspektywy. To świetna rzecz integrująca obie grupy i pozwalająca im poznać wzajemnie swoje odmienne światy. A także przykład, że czerń nie musi kojarzyć się ze smutkiem. Wręcz przeciwnie. Może mieć odcienie i być doskonałą bazą do prezentowania innych kolorów.

Jak zbudowana jest ta książka? Mam nadzieję, że chociaż trochę widać to na zdjęciach. Z jednej strony mamy czarną płaszczyznę, u dołu której widnieje srebrny napis będący charakterystyką jednego z kolorów. Powyżej ten sam napis widnieje w alfabecie Braille'a. Po drugiej stronie mamy lekko wypukłe kształty, które możemy dotykać. Ich forma nawiązuje oczywiście do wspomnianego opisu i wybranego koloru. Wbrew pozorom, mimo czytelnej, prostej formy, książka jest naprawdę niezwykła - można ją odbierać wszystkimi zmysłami! Jest poetycka, bardzo działająca na wyobraźnię. I tak - naprawdę może okazać się znakomitą pomocą integrującą różnych odbiorców.

https://www.instagram.com/justynaczytuje/?hl=pl
https://www.facebook.com/JustynaCzytuje

Czy czarno-biała (ze zdecydowaną przewagą czerni) książka może być paradoksalnie bardzo kolorowa? Może! Taką książką jest "Czarna książka kolorów".

To idealna pozycja nie tylko dla dzieci z niepełnosprawnością wzroku, ale też dla osób, które choć widzą, chciałyby spojrzeć na to, co znają, z nieco innej perspektywy. To świetna rzecz integrująca obie grupy i pozwalająca im...

Już dawno nie miałam w rękach tak niesamowicie poruszającej książki. Mimo, że mało w niej tekstu, że jedynym kolorem jest czarny a rysunki to raczej symbole, które trzeba wyczuć. To książka edukacyjna ale równocześnie bardzo poruszająca struny uczuć, skłaniająca do refleksji, empatyczna i prowokująca rozmowy.... Cudowna....

Już dawno nie miałam w rękach tak niesamowicie poruszającej książki. Mimo, że mało w niej tekstu, że jedynym kolorem jest czarny a rysunki to raczej symbole, które trzeba wyczuć. To książka edukacyjna ale równocześnie bardzo poruszająca struny uczuć, skłaniająca do refleksji, empatyczna i prowokująca rozmowy.... Cudowna....

Próbowałyśmy odczytywać wytłoczone kropkowane napisy na opakowaniach leków.
Trudne!
Bardzo trudne!
Nie tylko odczytywanie, ale w ogóle próba rozszyfrowania palcami, jaki to układ kropek.
Alfabet Braille'a (czyli te wytłoczone kropki) znalazłyśmy na końcu "Czarnej książki kolorów" (tekst Menena Cottin, ilustracje Rosana Faria).


Po wyjściu z biblioteki z książką pod pachą:
- A wiesz, mamo, że znam tę książkę?
-O?
- Pani od angielskiego miała ją po angielsku.
- Aha.

Wieczorem:
- Córeczko, usiądziesz tu przy mnie?
- A dlaczego siedzisz po ciemku?
- Chcę poczuć tę książkę tylko dotykiem, jak niewidomy bohater. Sprawdzić, czy rozróżnimy, co jest na obrazkach.
- Ale ja nie chcę!
- Dlaczego?
- Już ją dotykałam na angielskim. Te obrazki są niemiłe, takie gumowe.
- Hm...

Obrazków w książce nie widać. Tzn. prawie nie widać. Książka jest czarna. Obrazki są czarne.
Gdyby nie odpowiednio ustawione światło, nie zobaczylibyśmy nic.
Ilustracje są lekko wypukłe, o fakturze zdecydowanie innej niż kartka (lakierowane?),naprawdę wyczuwalne palcami.
Tzn. wyczuwamy, że coś tam jest, ale co? Odpowiednie ustawienie książki w stosunku do światła wiele wyjaśnia.
Poza tym są podpisy.

Po kilku dniach:
- Córeczko, jestem bardzo ciekawa tej książki, tych obrazków. Mnie też wydają się trochę gumowe.
Możesz nie dotykać, ale chciałam Cię zapytać o skojarzenia z kolorami...

Usiadła. Przeczytałyśmy, podotykałyśmy, pozgadywałyśmy.
Ponarzekałyśmy ;-)
Na co?
Na skojarzenia! Na gumowatość...
Niewidomy Tomek odkrywa kolory dotykiem, zapachem, smakiem, skojarzeniami.
Korzystając z naszych własnych doświadczeń próbowałyśmy wymyślić takie wrażenia dotyczące kolorów,
które wiążą się ze zmysłami innymi niż wzrok.
Ale... np. nijak nie umiemy w ten sposób skojarzyć nieba z kolorem niebieskim.
Kolor żółty Tomkowi kojarzy się z miękkimi piórkami kurczątek, ale piórka w książce na pewno nie są miękkie.
Kolor brązowy dla Tomka to szeleszczące suche liście, ale w książce liście nie szeleszczą...

Narzekamy? Czepiamy się? No cóż...
Niektórzy w necie się zachwycają :-)



Dla nas "Czarna książka kolorów" stała się punktem wyjścia do rozmów o niepełnosprawności.
Wybaczcie, nie przytoczę tu treści naszych rodzinnych rozmów. Wielu rozmów. Czasem dotykających
naszych osobistych spraw, odwołujących się do naszych doświadczeń, przemyśleń.
Powiem tylko, że dla tych rozmów warto było wypożyczyć "Czarną książkę kolorów",
warto było zacząć projekt "Spoza tęczy" :-)
Bo niniejszy wpis powstał z powodu tego projektu ;-)


https://bajdocja.blogspot.com/2016/10/czarna-ksiazka-kolorow-i-rozmowy-o.html

Próbowałyśmy odczytywać wytłoczone kropkowane napisy na opakowaniach leków.
Trudne!
Bardzo trudne!
Nie tylko odczytywanie, ale w ogóle próba rozszyfrowania palcami, jaki to układ kropek.
Alfabet Braille'a (czyli te wytłoczone kropki) znalazłyśmy na końcu "Czarnej książki kolorów" (tekst Menena Cottin, ilustracje Rosana Faria).


Po wyjściu z biblioteki z książką pod...

Książkę pokazała nam pani psycholog na zajęciach z okulistyki.
Ciekawa, nawet zabawna momentami.
Ładnie wydana - niektóre kartki tak urocze, że nadawałyby się na jakieś zaproszenia czy coś.
No i na pewno pouczająca.

Książkę pokazała nam pani psycholog na zajęciach z okulistyki.
Ciekawa, nawet zabawna momentami.
Ładnie wydana - niektóre kartki tak urocze, że nadawałyby się na jakieś zaproszenia czy coś.
No i na pewno pouczająca.

Piękna. Mądra. Ciekawa. Najpiękniejszy moment - tęcza z kolorów widziana oczami dzieci (osób),które odbierają świat innymi zmysłami niż zmysł wzroku.

Piękna. Mądra. Ciekawa. Najpiękniejszy moment - tęcza z kolorów widziana oczami dzieci (osób),które odbierają świat innymi zmysłami niż zmysł wzroku.

Przepiękna szata graficzna. Robi wrażenie - mimo braku głębszych treści. A może właśnie dzięki ich nadmiarowi... Absolutnie poza wszelkimi klasyfikacjami. Cudo!

Przepiękna szata graficzna. Robi wrażenie - mimo braku głębszych treści. A może właśnie dzięki ich nadmiarowi... Absolutnie poza wszelkimi klasyfikacjami. Cudo!

Co czujecie, gdy słyszycie żółty, czerwony, brązowy, niebieski, zielony, biały, czarny?
Ot, zwykłe kolory, cóż może być w nich nadzwyczajnego. Nawet niespełna 2-letnie dziecko wie, co oznacza żółty, czerwony czy czarny, nad czym tu się zastanawiać.
To prawda, kolory są dla nas czymś tak oczywistym, że słysząc nazwę któregoś z nich natychmiast wiemy jak wygląda.
Ale spróbujmy wyłączyć zmysł wzroku.
Co wtedy czujemy?
Czy czerwony widziany naszymi oczyma i ten odczuwany pozostałymi zmysłami jest tak samo intensywny? Czy potrafilibyśmy opisać go słowami komuś, kto nie widzi?
Czy potrafilibyśmy sprawić, żeby go sobie wyobraził?
Żeby to zrobić, musimy całkowicie zmienić nasz sposób patrzenia i postrzegania rzeczywistości.
Musimy zagłębić się w niego i poczuć go - węchem, dotykiem, słuchem, smakiem...
Nawet w rzeczy najbardziej oczywiste.
Czy takie doznanie nie sprawia, że widzimy więcej, mocniej, intensywniej?

Czarną książkę kolorów odkryłam na Targach Książki w Krakowie i z miejsca mnie zauroczyła.
To książka, obok której nie można przejść obojętnie. Książka, która "otwiera oczy" choć pokazuje, jak postrzega świat osoba niewidoma.
Niewidomy Tomek prowadzi nas po całej tęczy kolorów i mówi, co każdy z nich dla niego znaczy. Jak go czuje.
Podczas tej wzruszającej i bardzo odkrywczej wędrówki otwieramy kolejno swoje zmysły i uczymy się postrzegać świat wszystkimi jednocześnie, a nie każdym z osobna.
Chwilami było mi wstyd, że osoba niewidoma, pozbawiona jednego ze zmysłów, bardziej docenia otaczający świat i potrafi dużo lepiej postrzegać jego bogactwo, niż ja. Wachlarz faktur, dźwięków, zapachów i smaków, jakie tu znajdujemy odkrywa przed nami dawno zapomniany świat.
Jak często nasze otoczenie sprowadza się do oczywistego schematu i jak wielu cudownych doznań takie postrzeganie nas pozbawia...
Jak rzadko potrafimy się zatrzymać, rozejrzeć i poczuć świat wszystkimi zmysłami - nie tylko wzrokiem.

Wydawnictwo Widnokrąg już dawno przekonało mnie, że tworzy wyjątkowe książki. Ta pod względem graficznym jest mistrzostwem świata. Nic dziwnego, że została nagrodzona na słynnych Targach Książki Dziecięcej w Bolonii
Cała w czerni, na bardzo dobrym papierze, ze srebrną czcionką i ilustracjami, które możemy poczuć pod palcami. Napisana również brajlem.
Wspaniały wstęp do wyjaśnienia dziecku tematu niepełnosprawności.
Same mogą przekonać się, jak "widzi" ich kolega Tomek.
Przepiękna i wartościowa pozycja, zdecydowanie powinna znaleźć się w domowej bądź szkolnej biblioteczce.

Więcej na:
http://maluszkoweinspiracje.blogspot.de/2014/02/czarna-ksiazka-kolorow.html

Co czujecie, gdy słyszycie żółty, czerwony, brązowy, niebieski, zielony, biały, czarny?
Ot, zwykłe kolory, cóż może być w nich nadzwyczajnego. Nawet niespełna 2-letnie dziecko wie, co oznacza żółty, czerwony czy czarny, nad czym tu się zastanawiać.
To prawda, kolory są dla nas czymś tak oczywistym, że słysząc nazwę któregoś z nich natychmiast wiemy jak wygląda.
Ale...

Niesamowita, piękna, chociaż z pozoru smutna i czarna. Polecam wszystkim, którzy jeszcze nie odkryli, że czarna książka może opowiadać o kolorach...

Niesamowita, piękna, chociaż z pozoru smutna i czarna. Polecam wszystkim, którzy jeszcze nie odkryli, że czarna książka może opowiadać o kolorach...