Kiedy tylko przeczytałam na LC zapowiedzi wydawnicze czerwca, nie mogłam powstrzymać się przed błyskawicznym zakupem tej pozycji. Wysyłkę organizowano jednak dopiero od daty premiery. Nie darowałabym sobie przegapienia takiej niespotykanej dotąd wybuchowej mieszanki - zbrodni na dworze Jagiellońskim Zygmunta Starego i Bony Sforzy. Po pierwszych kilkunastu stronach, nieco rozczarowujących w płaszczyźnie historycznej, szybko się jednak wciągnęłam. Bo faktycznie, podłoże historyczne jest ledwo muśnięte. Owszem, mamy obydwoje panujących, kanclerza Szydłowieckiego, doradców królewskich polskich i włoskich, kilku znanych dworzan; przemykamy korytarzami Wawelu; wyczytujemy skąpe wiadomości dotyczące polityki, strojów i obyczajów, czy kuchni, ale bynajmniej nie poczujecie tu prawdziwej historii - nie znajdziecie stylizacji językowej, a archaizmy, słowa łacińskie i włoskie dawkowane są jak na lekarstwo. O wiele lepiej autorka oddała za to charakter i osobowość króla oraz jego impulsywnej małżonki, a także naturę intryg i wszelakich zależności rządzących dworem zygmuntowskim. Niemniej uświadomiłam sobie, że w tej powieści priorytetem nie jest uwydatnienie aspektów historycznych, a samej intrygi kryminalnej. A ta, przyznaję, była zajmująca i trudna do rozwikłania. Dwa morderstwa popełnione w Boże Narodzenie i Sylwestra Roku Pańskiego 1519, pozwalały snuć wiele poważnych domysłów natury politycznej czy religijnej, a ostatecznie okazały się zbrodniami dokonanymi z zemsty i nienawiści kobiecej. Morderczynię do ostatnich stron próżno było typować, choć przecież najmędrszy na dworze Stańczyk od razu przekonywał: "To nie był gniew żadnego mężczyzny" (za wprowadzenie Stańczyka bardzo dziękuję). Pierwiastek kobiecy jest mocno wyeksponowany w powieści. Autorka snuje rozważania na temat pozycji ówczesnych kobiet, a w usta nowoczesnej, jak na polski konserwatyzm, Bony, wkłada słowa, które najlepiej oddają istotę rzeczy: " Ta kraina mroźnej pogody, zimnych ludzi, mężczyzn obawiających się kobiet, które mówią, co myślą, i które przez całe życie chcieliby oglądać wyłącznie w alkowach i na stołku do porodu". Za ten renesansowy feminizm daję gwiazdkę.:) Bardzo udanym zabiegiem jest ponadto włożenie narracji w usta dwórki Bony - 25-letniej hrabiny Catariny Sanseverino, przybyłej z władczynią do Polski, która skądinąd, mimo trudności językowych, okazała się znakomitą śledczą i odegrała najważniejszą rolę w zdemaskowaniu morderczyni. Dobra lektura, która nie zwiększy szczególnie powszechnie znanej i dostępnej popularnej wiedzy o epoce, ale na pewno zmusi do myślenia przy typowaniu mordercy, a będzie to sprawa zaiste niełatwa. Kolejnych tomów, jako wielbicielka i sensacji i historii (chociaż ta pierwsza ma tu priorytet) na pewno nie przegapię. Polecam!