"Boża strzała" wydała mi się niezykle odległa od pierwszych dwóch części trylogii - które czytałem, trzeba to przyznać, dawno temu. Jest też niewątpliwie najambitniejsza. Zawiera skrzętnie skonstruowany zabieg narracyjny, z naprzemienną narracją z perspektywy dwóch kultur: Igbo, będących u siebie od 6000 lat, oraz kilkorga świeżo upieczonych członków brytyjskiej administracji kolonialnej. Wraz ze zmianą perspektywy zmienia się język, czas, postrzeganie pogody, reguły rządzące światem. Szkoda że ten patent nie jest bardziej wykorzystany, ostatecznie książka jednak koncentruje się na Igbo. Jest bowiem zarazem prawdziwą wielowątkową sagą afrykańskiej społeczności. Bez narysowania sobie drzewka z imionami bohaterów - nie da rady. Najeżona nieoczywistymi przysłowiami ludu Igbo i wypełniona opisami ich obyczajów i rytuałów stanowi w istocie epos o starciu bogów, zmierzający skomplikowanymi zakolami i niezbyt dramatycznie do niby z góry ustalonego, ale jednak zaskakującego końca.

"Boża strzała" wydała mi się niezykle odległa od pierwszych dwóch części trylogii - które czytałem, trzeba to przyznać, dawno temu. Jest też niewątpliwie najambitniejsza. Zawiera skrzętnie skonstruowany zabieg narracyjny, z naprzemienną narracją z perspektywy dwóch kultur: Igbo, będących u siebie od 6000 lat, oraz kilkorga świeżo upieczonych członków brytyjskiej...