Bardzo lubię książki, które przenoszą czytelnika w świat zupełnie inny niż ten, który mamy za oknem. A więc wszelkie powieści z czasów minionych, czy fantastyczne krainy istniejące tylko w wyobraźni autora, to moje ulubione miejsca po których lubię się „przechadzać”, za pomocą śledzenia wzrokiem literek w książce. Jestem również fanką oryginalności w powieści. Czytam na tyle dużo, że przynajmniej raz w miesiącu trafia mi się książka, w której zdarzają się sytuacja/osoby, tak bardzo podobne do tych, o których czytałam jakiś czas temu. Książka Błękitne pudełko do patrzenia na łąkę, ma w sobie ogromną dozę oryginalności, pomysłowości i wyobraźni, jakże innej niż ta którą spotykam na co dzień.

Bardzo szybko uczę się stylu danego autora i darzę go ogromnym szacunkiem, gdy ów autor potrafi mnie czymś zaskoczyć. Ten styl zgoła nie był zbyt łatwy do nauczenia się. Tak więc na początek zaczynamy dość chaotycznie od pewnego błękitnego pudełka, by potem przejść do pewnego chłopca i pewnej starszej pani imieniem Maria. To właśnie na tej ostatniej postaci skupiona jest większość uwagi Czytelnika, ponieważ Maria postanawia wybrać się w podróż, a towarzyszy jej rezolutny Gronostaj… Podróż przypomina wędrówkę Alicji po Krainie Czarów. Maria poznaje Olbrzyma i pole sałaty, czy też ogląda jezioro unoszące się nad ziemią. W każdym razie, niczym w książce Ametysta, tak i tu, autor nieustannie zaskakuje nas czymś nowym. Tak niespodziewanym i tak baśniowym, że całość przypomina piękny sen. Nie ma czasu na pytania, skąd co się wzięło ani jakim cudem jezioro lata, tak po prostu jest.

Cóż, jest to jedna z oryginalniejszych książek jakie czytałam ostatnio. Jest również pięknie wydana, gruba okładka, o niebieskiej barwie, a w środku ładny, przyjemny w dotyku papier. Taka oprawa sprawia, że książka jest idealnym prezentem dla kogoś… Tylko no właśnie dla kogo?

Do czego zmierzam, język w książce jest piękny i bardzo poetycki w żaden sposób nie jest oklepany i nudny, ale nie jest też prosty. Przykład?

(…) Pamiętaj jednakże słów tych zwierciadło, a właściwie to, co po trzech tysiącach lat skupiania uwagi, na środki pokoju stercząc, wewnątrz tam, jeśli wejść gdzie wejść nie sposób spróbujesz, spostrzec można. s. 11.


Pełna recenzja na:
http://moznaprzeczytac.pl/blekitne-pudelko-do-patrzenia-na-lake-boguslaw-dziadzia/

Bardzo lubię książki, które przenoszą czytelnika w świat zupełnie inny niż ten, który mamy za oknem. A więc wszelkie powieści z czasów minionych, czy fantastyczne krainy istniejące tylko w wyobraźni autora, to moje ulubione miejsca po których lubię się „przechadzać”, za pomocą śledzenia wzrokiem literek w książce. Jestem również fanką oryginalności w powieści. Czytam na...