"Avengers, assemble!" to komenda, z którą na łamach komiksów Marvela, możemy spotkać się już od niemal sześćdziesięciu lat. Tym razem jednak, nie pada on z ust żadnego z bohaterów, zwyczajowo kojarzonych z tą właśnie, najsłynniejszą formacją bohaterów Marvela. I paradoksalnie, jest to najlepszy moment , w którym możemy zacząć czytać główną serię "Avengers. I to od wielu lat. Choć nie jest to wybitne dzieło, "Siedmiu Wspaniałych" doskonale wywiązuje się ze swojego głównego zadania, stanowiąc przyjazną furtkę do całego świata superbohaterów, znanych częściowo dzięki filmom MCU.

Tom „Siedmiu Wspaniałych”, wydał w Polsce Egmont 27 lutego 2019 roku. W oryginale, główna część tej opowieści, pisanej przez Marka Wade'a i ilustrowanej przez Mahmuda Asrara i Adama Kuberta, pojawiła się na rynku jako All-New All-Different Avengers, zeszyty od 1 do 6, wydawane w okresie od listopada 2015, do lutego 2016 roku.

Próg wejścia w ten komiks jest naprawdę niski. Nawet jeżeli nigdy wcześniej nie mieliśmy okazji zapoznać się z przygodami Ms. Marvel czy Novy a i Spider-Man wydaje nam się nieco inny, niż wcześniej – szybko zostanie nam wytłumaczone z grubsza, kim są ci bohaterowie. To oni też mają stanowić jeden z dwóch filarów, na których oprzeć się ma nowa drużyna. I trzeba przyznać, że relacje między nimi, a także to jak udaje im się wpasować w realia funkcjonowania w ramach najsłynniejszej formacji uniwersum Marvela, stanowią tak naprawdę oś fabuły tego tomu. Choć nie udało się do końca uniknąć nieco stereotypowych motywów w przedstawieniu tej młodzieży i jej superbohaterskich problemów, Mark Wade na łamach „Siedmiu Wspaniałych” złożył nam solidną obietnicę, że dynamika tej młodej paczki może w przyszłości stanowić argument sam w sobie, mający skłonić nas do kupna kolejnych epizodów ich przygód.

A z pewnością argument lepszy, niż drugi filar nowych Avengers – bohaterowie doświadczeni. No bo cóż. Tony Stark zdaje się być tutaj tylko po to, aby w jakimś stopniu legitymizować tę ekipę. Gdyby jednak Iron-Mana zastąpić kimkolwiek innym, cała historia niewiele by straciła. Podobnie jest z resztą z Visionem, którego przydatność pod kątem rozwoju relacji z innymi bohaterami a także wpływu na dynamikę całej grupy, wydaje się zamykać wraz z końcem tego tomu. Mogłoby to wyglądać zupełnie inaczej, gdyby decyzję podejmowane przez byłego męża Scarlett Witch były rzeczywiście pokłosiem jego własnej przemiany, nie zaś manipulacji, jakiej się na nim dopuszczono.

Najlepiej z tego, nieco starszego skrzydła Avengers, wypadają Thor i Kapitan Ameryka. Oczywiście nie Steve Rogers i Odinson, a ich obecni zastępcy w postaci Jane Foster i Sama Wilsona. Są nieco bardziej świeży, niż Tony Stark i stanowią ciekawą przeciwwagę dla młodych gniewnych. Najlepiej jednak prezentuje się relacja, jaką zaczynają nawiązywać między sobą. Sam Wilson zaś, choć nie jest Rogersem, udowadnia że na swoją tarczę zasługuje w stu procentach i zwyczajnie da się go polubić, jako przyzwoitego faceta.

Tło fabularne tego komiksu nie ma w gruncie rzeczy większego znaczenia. Ani dla losów uniwersum, ani nawet dla samych postaci. Ma stanowić pretekst do utworzenia nowych Avengers i z tej roli wywiązuje się przyzwoicie. Zwrot akcji w wątku Visiona nie jest najlepszy, ma jednak za cel scementowanie nowopowstałej drużyny . Podobnie główny antagonista tego tomu, który jest de facto obietnicą przyszłego zagrożenia, nie zaś poważną przeszkodą na tu i teraz. Nie wybija się ponad przeciętność i w gruncie rzeczy trudno od niego oczekiwać, aby było inaczej.

Na koniec kilka słów o rysunkach. Nie jestem wielkim fanem Mahmuda Asrara, który ilustrował drugą połowę tego tomu, choć muszę przyznać, że spisał się nieźle. Niekiedy brakowało nieco bardziej wyrazistego przedstawienia scen i tutaj zdecydowanie lepiej prezentują się rysunki, odpowiedzialnego za pierwszą połowę Adama Kuberta. Niemniej stronę wizualną tego komiksu absolutnie można zaliczyć jako jego plus.

Ostatecznie więc, sięgając po pierwszy tom Avengers z Marvel Now 2.0, dostajemy klasyczne budowanie zespołu, które na bazie pretekstowej fabuły prowadzi nas do w miarę satysfakcjonującego finiszu. Nawet jeśli historia „Siedmiu Wspaniałych” nie wciągnie nas bez reszty, to przynajmniej budzi ciekawość jak dalej potoczą się relacje między superbohaterską młodzieżą, Jane i Samem, a także czy spłukany Tony Stark jest na pewno najlepszą osobą do roli mentora i przywódcy tej grupy.

W mojej ocenie 6/10. Jest to zdecydowanie komiks przyzwoity, zwłaszcza dla nowego czytelnika, który chciałby w miarę bezboleśnie wkroczyć w świat Marvela.

https://crime-alley.blogspot.com/?m=1

"Avengers, assemble!" to komenda, z którą na łamach komiksów Marvela, możemy spotkać się już od niemal sześćdziesięciu lat. Tym razem jednak, nie pada on z ust żadnego z bohaterów, zwyczajowo kojarzonych z tą właśnie, najsłynniejszą formacją bohaterów Marvela. I paradoksalnie, jest to najlepszy moment , w którym możemy zacząć czytać główną serię "Avengers. I to od...