Nie jesteśmy ludźmi, powiada Platon w Fedonie; każdy z nas to dusza uwięziona w ciele, która spadła do niego za swe przewiny. Będąc w niebie, oglądaliśmy Piękno, Dobro i Sprawiedliwość, lecz dostając się w sferę podksiężycową zapomnieliśmy, czym one w swej istocie są. Jedynie czasem zdarza nam się przebłysk, że przecież musi istnieć jakaś wyższa rzeczywistość, w której to, co w naszym świecie niedoskonałe, jest idealne i niezmienne. Ten przebłysk, przypomnienie sobie Idei, to właśnie anamneza. Niestety, już w tym miejscu pragnę Szanownym Czytelnikom wyznać, że po lekturze książki Mata Sidala najchętniej sięgnąłbym po spory łyk ze zdroju niepamięci.

Streszczenie fabuły Anamnesis jest tyleż proste, co karkołomne, trudno bowiem, spod masy dygresji i przemyśleń, wydobyć naczelną historię. Oto poznajemy Maksa Moriela, początkującego prozaika, który w uznaniu artystycznych zasług, zostaje wysłany na Azory, gdzie odbywa się światowy konwent pisarzy. Wkrótce po przybyciu na miejsce literat cudem unika zamachu na swoje życie, zaś z opresji ratuje go miejscowa piękność, Cristina. W atmosferze odprężenia i relaksu bohaterowie zamieszkują w domu kobiety, która jednak – jak się wkrótce okazuje – na kilka miesięcy opuszcza naszego bohatera. Ten w tym czasie korzysta z lokalnej kultury oraz odkrywa wielowiekowy spisek, w który zamieszany jest nawet sam Platon.

Książka Sidala jest przedziwnym skrzyżowaniem literatury sensacyjnej spod znaku Roberta Ludluma lub – trafniej – Dana Browna oraz książek podróżniczych, które mogłyby wyjść spod ręki Arkadego Fiedlera. Niestety, Anamnesis nie sprawdza się w żadnej z tych kategorii. Główna wada rzeczonej powieści polega bowiem na tym, że jest ona po prostu „płaska”. Jak wyeksplikować ujęte w cudzysłów określenie? Jedna z podstawowych reguł pisarskich mówi: „nie opisuj, bądź tam”. Sidala, jak się zdaje, przerosła sztuka wykreowania prawdziwego, tętniącego życiem świata, który wyszedłby poza zadrukowane strony. Choć książka napisana jest poprawnie, język jest toporny, przypominając raczej streszczenie lub szkolnego bryka, a nie literaturę piękną. Czytelnik nie ma poczucia, że znajduje się w centrum wydarzeń; wrażenie to jest tak dojmujące, że często gubi się on nawet w prostych scenach. Opisy są tendencyjne, zaś ciągłe wykorzystywanie standardowych przymiotników („piękne”, „zadziwiające”, czy wszechobecne „różnorodne”, względnie „rozmaite”), z pewnością nie pozwala wykreować choćby krztyny klimatu. W rezultacie dostajemy lekturę, której czytać się nie chce.

Pełna recenzja książki:
http://moznaprzeczytac.pl/anamnesis-mat-sidal/

Nie jesteśmy ludźmi, powiada Platon w Fedonie; każdy z nas to dusza uwięziona w ciele, która spadła do niego za swe przewiny. Będąc w niebie, oglądaliśmy Piękno, Dobro i Sprawiedliwość, lecz dostając się w sferę podksiężycową zapomnieliśmy, czym one w swej istocie są. Jedynie czasem zdarza nam się przebłysk, że przecież musi istnieć jakaś wyższa rzeczywistość, w której to,...