To nie jest książka. To luźne zapiski osoby posługującej się językiem, który nie jest jej językiem macierzystym. Czytałam tę książeczkę w oryginale i te migawki-wspomnienia dziewczynki są tak proste, tak banalnie napisane. Może o to chodziło, aby pokazać jak zaczynamy pisać w języku, który nie jest nasz? Ale ja też zaczynałam pisać w języku, który nie był moim od urodzenia i naprawdę można to zrobić lepiej, chyba, że to czysty zabieg Autorki, ale nie sądzę. Piękne zdanie na str. 30 : o wrogim języku francuskim, który zabija ojczysty język Autorki. Ale i tu się do końca nie zgadzam, bo język ojczysty można pielęgnować i adoptować w tym samym czasie inny. Adoptowane dzieci nie zabijają dzieci, które już posiadamy. Ja widzę w tym raczej siłę kreatywną niż destrukcyjną. Ciekawsze o wiele są rozważania o tym jak stajemy się pisarzem. Trzeba pisać, mówi ona. Ja uważam, że trzeba czytać. Cały czas. W obu językach. A już przygody z wydaniem pierwszej książki lepsze są na wywiad z Autorką niż na opowiadanie. Ale książeczka zachęciła mnie do sięgnięcia po Wielki Zeszyt Autorki, więc to kolejny plus. Doceniam wysiłek w pisaniu w obcym języku, ale dla mnie jest on niestety ubogi.

To nie jest książka. To luźne zapiski osoby posługującej się językiem, który nie jest jej językiem macierzystym. Czytałam tę książeczkę w oryginale i te migawki-wspomnienia dziewczynki są tak proste, tak banalnie napisane. Może o to chodziło, aby pokazać jak zaczynamy pisać w języku, który nie jest nasz? Ale ja też zaczynałam pisać w języku, który nie był moim od urodzenia ...